Μιά βραδιά που άναψε

μιά αστραπή στο νου

και η κάθιδρη και εσπευσμένη

επιστροφή στη γνησιότητα

Το παρακάτω σημείωμα μπορεί να ακουστεί μαύρο, απαισιόδοξο. Το μαύρο όμως τ΄αγαπάω και απαισιόδοξος δεν είμαι. Ρεαλιστής, ναι.

Το παρακάτω σημείωμα μπορεί να εκπέμπει κούραση, στέγνωμα, άγγιγμα ορίων. Ούτε και περί αυτού όμως πρόκειται.

- Ε, περί τίνος πρόκειται, πες το, μας έσκασες...

Ε να, προέκυψε από ένα email ενός καινούριου "ηλεκτρονικού" φίλου, ενός μερκλή του Ρεμπέτικου που μου έγραψε, "ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΜΕ ΒΟΗΘΗΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΚΟΥΡΑΣΤΙΚΗ Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΟ ΘΕΛΩ ΕΔΩ ΕΙΜΑΙ.."

Δε ξέρω αν είσπραξα σωστά τη λέξη μοναξιά. Μού΄δωσε όμως ένα ερέθισμα γι αυτό που ακολουθεί.

Όπως έχω ξαναγράψει, το Ρεμπέτικο είναι ένας ανίατος βάκιλλος. Έτζι και σε πιάσει σωστά, δε σ΄εγκαταλείπει ποτέ! Άμα περάσουν όμως πολλά χρόνια και τού΄χεις αφιερώσει πολύ χρόνο, αν γράφεις γι αυτό ή, ας πούμε, αν ανεβάζεις το ένα μετά το άλλο τραγούδι στο Youtube, έρχονται στιγμές που αναρωτιέσαι, 

"για στάσου, τώρα εγώ τι κάνω; Για ποιούς τα κάνω;

Εντάξει, για μένα πριν απ΄όλα. Χαρά μου δίνει, έκσταση

μου δίνει, θά΄πρεπε να φτάνει..."

Εμ, δε φτάνει... 

Λες,

"η ζωή περνάει κι εγώ ψάχνω, φτιάχνω, κάνω. Γιατί; Αφού

η μουσική αυτή είναι πεθαμένη κι έτζι όπως τη συνεχίζουν δε μου λέει..

Γιατί λοιπόν; Για να μου λένε στο Fb ένα στεγνό"I like" ή "μπράβο,

είσαι και ο πρώτος";

Άρα, τί;

Αναπάντητα ερωτήματα.

Κι όμως...

(μετά από δυό ώρες)

 Ανοίγω σελίδες ανθρώπων στο Fb που ζήτησαν φιλία ή που τους τη ζήτησα εγώ κι ο ένας ανελκυστήρας της καρδιάς μου γκρεμίζεται σε υπόγεια, κι ο άλλος φεύγει με φόρα προς τα πάνω, γυρεύοντας να σπάσει το κεφάλι μου να βγει έξω.

Βλέπω τραγούδια που επιλέγουν, βλέπω ανθρώπους κολλημένους (εκείνο βέβαια θά΄λεγαν εμένα κολλημένο...) σ΄αυτή την ατέλειωτη, την αδιέξοδη καψούρα (μιά λέξη που τη σιχαίνομαι), πότε "λαϊκότροπη" και πότε, δήθεν  "ποιητικά έντεχνη" και λέω μέσα μου, ΦΤΑΑΑΝΕΙ, ΡΕ ΓΑΜΟΤΟ... Φτάνει αυτό το κλωθογύρισμα, το συνεχές ηλιθιογράφημα στα ίδια και τα ίδια. Όλοι οι άνθρωποι αγαπάνε, δεν είμαστε οι μόνοι. Αλλ΄αυτό το μίζερο που ξεκινάει απ΄τα τραγούδια για τις μανάδες, περνάει στη καψούρα και τελειώνει με ερείπια, είναι πιά μιά μούχλα.

Μα, και το Ρεμπέτικο ακριβώς το ίδιο δεν έκανε; Ναι, ακριβώς το ίδιο έκανε, την ίδια πορεία διέγραψε. Τότε όμως ήταν το 1930, το ΄40, το ΄50. Η ανάγκη για αγάπη είναι πάντα η ίδια αλλά τώρα είναι 2011 και πρέπει να αρθρωθούν και κάποια άλλα πράγματα.

Βέβαια, όλ΄αυτά είναι εκ του περισσού. Οι εταιρίες δίσκων κινούν το παιχνίδι πατώντας σε μια ανθρωπινη ανάγκη και το τραβούν ως εκεί που πάει με τραγούδια με ημερομηνία λήξεως για να ρολλάρει το χρήμα κλπ., κλπ...

Δεν είναι πιά καιρός να βγάλουμε απ΄τη ζωή μας όλους αυτούς τους δήθεν "πονεμένους/ες" με τις δήθεν "νταλκαδιάρικες" φωνές; Αρκετά δε πλούτισαν τραγουδώντας τα πάθη και τους πόνους μας;

Τελοσπάντων, για να μη μακρύνει κι άλλο αυτό το σημείωμα, ήθελα να πω ότι,

ακόμα μιά φορά επέστρεψα, κάθιδρος

και εσπευσμένα, στη γνησιότητα του 

Ρεμπέτικου.