Μόρτισσα κι αλάνι

Ακούστε αυτό το τραγούδι, χάρη θα μου κάνετε.

Ακόμα μεγαλύτερη χάρη αν σχολιάσετε και πείτε τι συναισθήματα σας δημιουργεί η μουσική και, ΚΥΡΙΑ, οι στίχοι.

Α, ξέχασα.

Μιά και είναι δανεικό από το Youtube, δεν ευθύνομαι για τις ανακατεμένες και χωρίς νόημα επιλογές της "εικονογράφησής" του. Ίσως είναι καλύτερα να κλείσετε τα μάτια καθώς το ακούτε.

Έχω πολλές φορές αναρωτηθεί, τί είν΄αυτό που με τρελαίνει μ΄αυτό το τραγούδι...

Έχει μιά πολύ καλή μουσική, αυτού του μεγάλου μπαγάσα και εξαιρετικά ευαίσθητου βιολιτζή Γιάννη Δραγάτση (Ογδοντάκη) και τραγουδάει ο υπέροχος Βαγγελάκης Σωφρονίου.

Είναι ένα καθαρά νταηλίδικο τραγούδι. Οι στίχοι του όμως, γιατί τόσο πολύ μ΄αγγίζουν;

Και τι μας ενδιαφέρει, θα μου πείτε; Πιστεύω πως ενδιαφέρει γιατί σπάνια οι αρσενικοί ανοίγουν το στόμα τους έτζι.

Λέω λοιπόν στον εαυτό μου, τί είν΄αυτό, ρε παιδί μου, που σ΄αρέσει; Το νταηλίκι; Δε θά΄λεγα, δε κουβαλάω τέτοια στοιχεία μέσα μου, εκτός κι αν χτυπήσει το μαύρο καμπανάκι ή ξεχειλίσει το μαύρο ποτάμι...

Μήπως η προαναγγελλία βίας απέναντι σε μιά γυναίκα; Κάθε άλλο.

Μήπως το πάθος που φαίνεται να έχει γι αυτήν ο πρωταγωνιστής του τραγουδιού ενώ εκείνη κάποιον άλλον αγαπάει; Ούτε, καθόλου.

Μπας και είναι η φαινομενική αδιαφορία του για τη φυλάκιση (κι ας φάω δεκαπέντε...) αν τη σφάξει ατζέμικα; Όχι.


Το μοντέλο του σκληρού άντρα από το παρελθόν; Ούτε αυτό.


Ε τότε, τί;
Δε θα μπορέσω να ξέρω, όπως λέγαν οι λαϊκοί άνθρωποι. Κάτι μέσα μου το ξέρει, μα δε το λέει...

Ίσως ο τίτλος του παρακάτω παλιού καφενείου να είναι κάποια απάντηση...