Ποιά απ΄τις δυό;

Αν μού΄λεγαν να επιλέξω μιά γυναίκα που να αντιπροσωπεύει και να συγκεντρώνει επάνω της τα χαρακτηριστικά, την εξωτερική και εσωτερική ακτινοβολία όλων αυτών των γυναικών που περίγραψε το "ρεμπέτικο", από τα μικρασιάτικα ως τα τραγούδια του Β. Τσιτσάνη και όλων των άλλων, θα επέλεγα αυτήν.




Τη Μαργαρίτα Παπαγεωργίου που έπαιξε στη "Μαγική Πόλη" (1954) και στο "Δράκο" (1956) του Νίκου Κούνδουρου. Στη δεύτερη, αυτός που ήταν νταλκαδιασμένος μαζί της, την αποκαλούσε "μωρό". Παρεπιπτόντως, η εκτέλεση αυτή του "Ιλισσού" πρέπει να είναι η πρώτη. Πιστεύω πως είναι η καλύτερη απ΄όσες ακολούθησαν, η πιό γνήσια και ατμοσφαιρική

Αν κάποιος άλλος έμπαινε σε μιά αντίστοιχη διαδικασία και με βάση όλ΄αυτά που γράφονται απο δω κι από κει γιά τις "ρεμπέτισσες", τις "ελεύθερες", τις "ανεξάρτητες", "τις σκληρές",που χαίρονταν τα νιάτα τους, που διάλεγαν όποιον αυτές ήθελαν, που είχαν ελεύθερες σχέσεις, όλη τελοσπάντων την υπερδιογκωμένη μυθολογία που έχει χτιστεί, θα έκανε άλλη επιλογή. Θα επέλεγε, υποθέτω, αυτήν



Τη Σπεράντζα Βρανά και θα το καταλάβαινα απόλυτα, ακόμα κι επειδή συμφωνώ, εν μέρει. Η Σπεράντζα Βρανά (με την τυπική στάση με τα χέρια στη μέση), έπλασε έναν μύθο, αυτόν της γυναίκας που δε δέχεται μύγα στο σπαθί της, που δε δαμάζεται, και τον κράτησε ως το τέλος.

Το είδος αυτό των γυναικών μένουν στο τέλος, κατά κανόνα, μόνες τους χωρίς να μπορούν να καταλάβουν το γιατί. Μπορεί να τις θέλησαν πολλοί αλλά όχι γιά να μείνουν μαζί τους γιά πάντα. Βιώνονται σα μιά συνεχής απειλή και τις φοβούνται, όπως θ΄ακούσετε το Χατζηχρήστο να λέει στο παρακάτω video όπου, γιά να λέμε του στραβού το δίκηο, είναι απολαυστικός (το τονίζω γιατί είχα εκφραστεί επιτιμητικά γι αυτόν, σε σχέση με άλλη ταινία).



Αυτές οι φράσεις δεν είναι τυχαίες.
Έτζι, και αυτό είναι η άποψή μου, το μοντέλο της γυναίκας-Βρανά είχε περιωρισμένη χρονική ισχύ μέσα στους στίχους των ρεμπέτικων. Ήταν γιά τα γλέντια και τους πρώιμους έρωτες. Οι γνήσιοι ερωτικοί στίχοι απευθύνονται σ΄ένα μοντέλο σα κι αυτό της γυναίκας-Μαργαρίτα Παπαγεωργίου.

Το παιχνίδι παίζεται στα μάτια, στο βλέμμα. Το βλέμμα της Βρανά πολύ εύκολα μεθούσε, αλλά πολύ δύσκολα έπειθε έναν άντρα. Το βλέμμα της Παπαγεωργίου μπορεί να είναι κι αυτό παιχνιδιάρικο, πονηρούτσικο, σειρηνειακό, αλλά δίνει "εγγυήσεις"...
Οι όποιες αντιρρήσεις/αντίλογος δεκτός.