Νοσταλγικές διπλώσεις ή αναρχικές ανατάσεις; (4)

Η τρύπα του υπόγειου κουτουκιού - ίσως και κρασοπουλειό - που μοιάζει με εκτοξευτήρα σκοταδιού έχει μιά πινακίδα που σκιάζεται από το σκέπαστρο και γράφει, "ΚΑΥΣΙΜΑΙ ΥΛΑΙ" (πάντα στην καθαρεύουσα, όπως "ΑΡΤΟΠΟΙΕΙΟΝ" ενώ όλοι λέγαν και λένε φούρνος...) ΚΩΝ. ΑΣΠΙΩΤΗ. Το πινακιδάκι δεξιά είναι μεταγενέστερο και γράφει ΠΩΛΟΥΝΤΑΙ ΚΑΡΒΟΥΝΑ ΠΥΡΙΝΑ ΞΥΛΑ.

Δεν αναφέρεται τίποτα γιά κρασί. Κι όμως, μπορεί να πουλούσε.

Τα μαγαζιά αυτά ήταν συνήθως υγρά. Στο χαμηλό ταβάνι κρεμόταν ένας γυμνός, μελαγχολικός γλόμπος. Υπήρχαν κάποιες καρεκλίτσες γιά τους κοντινούς φίλους που κάθονταν τα βραδάκια και τα κουτσοπίναν, συζητώντας. Υπήρχε κι ένα μαγκαλάκι γιά να σπάζει λίγο το κρύο, ή ένας μικρός τενεκές που μέσα του καίγαν μικρά καυσόξυλα. Το μεζεδάκι δεν έλειπε. Τό΄φερναν απ΄το σπίτι οι λιγοστοί θαμώνες και το μοιράζονταν.

Ένα τέτοιο μαγαζί ξυλοκάρβουνων και κρασοπουλειό διασώζονταν ως και στο... Κολωνάκι, σε μιά πάροδο της Πατριάρχου Ιωακείμ, ως το 1968. Ένα άλλο θυμάμαι σην Καλλιθέα που μπορεί να υπάρχει ακόμα. Η γλυκιά μυρωδιά του καυσόξυλου και του κάρβουνου ακόμα με κυνηγάει.

Όλ΄αυτά τα υπόγεια μαγαζιά είχαν μιά ιδιαίτερη ομορφάδα. Ένιωθες σα ν΄άφηνες τον πάνω κόσμο της επιφάνειας του εδάφους και νά΄μπαινες σε κάποιον άλλον, πιό βαθιά στο σώμα και την ουσία της Γης, όπου μπορούσες να πάρεις αποστάσεις και να λειτουργήσεις με άλλους κώδικες.

Υπάρχουν κάποια πράγματα που είναι γιά πάντα αναγκαία στους ανθρώπους, άσχετα αν η "ανάπτυξη" και η "εξέλιξη" μας τα αλλάζουν, συνειδητά ή ασυνείδητα. Μιά γιορτή με πολλά άτομα σ΄ένα στενό χώρο, είναι παντα πιό πετυχημένη από μιά σε ανοιχτό και ευρύχωρο. Οι άνθρωποι, έχοντας άφθονα μηχανικά ανακλαστικά, έρχονται πιό εύκολα σε επαφή μεταξύ τους όταν, εκ των πραγμάτων, βρίσκονται κοντά. Το ίδιο διαπιστώνει κανείς σε μικρά ταβερνάκια ή οπουδήποτε.Η άνεση να καθίσει κανείς όπως του καπνίσει σε ένα κάθισμα, ανάποδα, πλάγια, σε 3/4, ν΄απλώσει τις αρίδες σε 2-3 καρέκλες, δίνει μιά χαλάρωση που δε την πετυχαίνουν ποτέ τα πολυτελή εστιατόρια, όπου είσαι "αναγκασμένος" να κάθεσαι σα ξύλο γιά να είσαι "καθώς πρέπει" (...).

Η θύμηση και το ψάξιμο τέτοιων χώρων δεν είναι νοσταλγία, είναι μιά δυναμική επιθυμία για ουσιαστικά πράγματα.