Αισθάνομαι πως το παρακάτω κείμενο είναι μιά πράξη που δε θα την επαναλάβω στο υπόλοιπο της ζωής μου. Θα προσπαθήσω, με διαφορετικούς ελπίζω τρόπους από τους συνηθισμένους, να εξηγήσω γιατί πολλοί άνθρωποι βαρυούνται, σιχαίνονται, μισούν τα ρεμπέτικα.
Ξανακοιτάζοντας το βιβλίο του Κώστα Βλησίδη "Σπάνια κείμενα γιά το ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ" (1929-1959), νιώθω ότι πολλά από τα εχθρικά κείμενα που περιέχει θα μπορούσαν, κάλλιστα, να είχαν γραφτεί σήμερα. Κάντε τον κόπο να διαβάσετε την παρακάτω επιστολή που έγραψε μιά Ελληνίδα από το Κάιρο, η Π. Χαντ, στις 13 Μαρτίου 1954.
(Η ορθογραφία είναι του ίδιου του κειμένου)
Η ηθική του ρεμπέτικου τραγουδιού - Δεν θέλω μόνο να διαμαρτυρηθώ γιά την κακή ποιότητα του "τραγουδιού", που μας πλασέρνουν γιά "νέο", από κοινωνική πλευρά. Σαν γυναίκα, θέλω να εκφράσω την αηδία και την απογοήτευση που προξενούν μερικά απ΄αυτά τα τραγούδια. Τα περισσότερα δεν είναι παρά εκδήλωση αντρικής υπεροχής στην πιό ανόητη, γιά να μην πω αισχρή της μορφή.
Ζούμε στον εικοστό αιώνα. Στον αιώνα που η ανθρωπότητα αγωνίζεται ν΄αποκαταστήσει την ειρήνη και την ευτυχία. Η γυναίκα στέκεται στο πλευρό του άντρα τολμηρή και όμορφη. Το εργοστάσιο, το γραφείο, η πάλη, είναι μισιακά. Ιδιαίτερα στην Ελλάδα, η γυναίκα αγωνίζεται σκληρά γιά την προκοπή, πολέμησε τον εχθρό του 1940, όπως και του 1821. Αντί να εκτιμηθή η προσπάθειά της, διασύρουμε την αξιοπρέπειά της στα "μάγκικα" ή "ρεμπέτικα" τραγούδια. Ακούς τα τραγούδια αυτά και θλίβεσαι. Δεν είναι ο σκοπός τους μόνο που, σαν θλιβερή ψαλμωδία, πάει να σε κάνη να κλαίς ή να το ρίξεις στη μοιρολατρεία. Είναι τα λόγια τους τα ίδια, που δεν έχουν καμμιά ηθική έννοια.
Ποιός μπορεί να πει ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να δημιουργήση όμορφο και άξιο τραγούδι, όταν ο λαός της ο ίδιος είναι ένα περήφανο τραγούδι, όταν ο αγώνας της είναι μιά συμφωνία; Η παρεξηγημένη μουσική αντίληψη μας προσφέρνει όμως τραγούδια σαν κι αυτό: Μιά πρόσκληση μου στείλανε απ΄την Αμερική.../να παντρευτώ την Αγγελική/Με τρέλλαναν τα...τάλλαρά της/και η τόση ομορφιά της!!! Κι εξακολουθεί ο...περιβόητος γαμπρός να λέη πως, μιά κι η Αγγελική έχει αδέλφια στην Αμερική, να στέλνη δέματα και λεφτά στην πατρίδα. Η παντρειά αγοράζεται με την πρόσκληση, γεμίζουμε τις τσέπες μας "ταλλάρα" και...ζήσανε αυτοί καλά και μεις καλύτερα.
Είναι ανήθικο να κοροϊδεύη κανείς την παντρειά. Να ειρωνεύεται τη βάση της κοινωνίας, την οικογένεια την ίδια, κάνοντας τον γάμο εμπόριο. Ακούστε το πιό καινούργιο γελοιογράφημα του "ρεμπέτικου", που τα Κυριακάτικα ελληνικά προγράμματα γιά τον απόδημο ελληνισμό μας φέρνουν σαν κάτι που περιμέναμε με...λαχτάρα απ’ την Ελλάδα. Σ΄αυτήν την περίπτωση τραγουδάει η... "μάγκισσα" γιά τον νεαρό της φίλο: Με δίχως παρεξήγηση Γιωργάκη μου/είσαι μικρός ακόμα!/Θέλω άντρα ντερμπεντέρη να...σηκώνη και το χέρι.
Ποιά γυναίκα στα καλά της, με το αίσθημα της ανθρώπινης και της γυναίκιας αξιοπρέπειας
θα τολμούσε να προφέρη τέτοια βλαστήμια, τέτοια κατάρα εναντίον της κοινωνίας;
Ποιά θα μπορούσε να φανταστή τη ζωή της έτσι; Αυτός που έγραψε τους στίχους δεν έχει ιδέα από την ηθική του γάμου, από τη συντροφική όμορφη ζωή των παντρεμένων, όταν το σέβας, η αγάπη, η κατανόηση και η αξιοπρέπεια βασιλεύουν στο σπιτικό μας.
Προσωπικά, θα προτιμούσε να μου συνέβαινε οτιδήποτε, παρά να ξεστομίσω κάτι τέτοιο. Και, γιά να λέω την αλήθεια, δεν έχω συναντήσει στη ζωή μου γυναίκα που να της αρέση αυτή η..."ασυμφωνία χαρακτήρων", ούτε καν "μάγκισσα".
Εδώ και δυό χρόνια μας είχαν φέρει το άλλο τερατούργημα. Θέλω άντρα ν΄αγαπάη και να δέρνη... Αυτός που τόγραψε, ξέχασε πως ο άντρας παύει να είναι "άντρας" τη στιγμή που σηκώνει το χέρι, και γίνεται κτήνος.
Αισθάνομαι αηδία , ν΄ανοίγω το ραδιόφωνο γιά τα ρεμπέτικα ελληνικά προγράμματα. Ποτέ στην ιστορία του ο ξενητεμένος Έλληνας δεν διασκέδασε με τέτοια σκουπίδια, όπως αυτά που μας προσφέρουν σήμερα. Σαν Έλληνες έχουμε τον τρόπο να διασκεδάσουμε, να εκπολιτιστούμε, να μορφωθούμε με καλύτερη και πιό ηθική μουσική, χωρίς "ξύλο από...μάγκες".
Και το πιό λυπηρό είναι, ότι ο κόσμος νομίζει, πως αυτά είναι τα αληθινά τραγούδια της Ελλάδας. Σαν άνθρωπος, σα γυναίκα, σαν Ελληνίδα, αισθάνομαι την ανάγκη να διαμαρτυρηθώ και να φωνάξω: ΄Οχι! δεν είναι αυτά τα τραγούδια μας. Η Ελλάδα έχει το πνεύμα, την καρδιά, το κλίμα, το αίσθημα να δημιουργήση τραγούδι και μουσική. Καθαρίστε το χώρο της από τα σκουπίδια και θα δείτε τι μπορεί να μας δώσει!
(συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου