Τα πάντα είναι θέμα προσωπικών συνειρμών, τι κουβαλάει ο/η καθένας/μιά μέσα στο κεφάλι του/της. Κάθε φορά που χρησιμοποιώ τη λέξη ρεμπέτικο, δαγκώνομαι. Τί συνειρμός δημιουργείται σ΄αυτόν /ήν που διαβάζει τη λέξη, σκέφτομαι. Βλέπει άραγε καπνούς τσιγάρων, μελαγχολικούς και ικτερικούς φωτισμούς, αέναη επανάληψη των ίδιων και των ίδιων τραγουδιών, μπουζουκτσήδες που τραγουδούν γιά χασίσια και στίχους εχθρικούς (συγνώμη, υμνητικούς, ήθελα να πω...) γιά τις γυναίκες; "Τις γυναίκες τις κρεμάω στα μουστάκια μου", λέει ο στίχος ενός τυχάρπαστου τραγουδιού και ο /η προκατειλημένος/η, ο ανυπόμονος/η αρκεί ν΄ακούσει ένα τέτοιο στίχο γιά να πάρει δρόμο...
Ήξερα μία που όταν ο άντρας της μάζευε μπουζουκόβιους στο σπίτι τους και άκουγε διάφορα πονεμένα τραγούδια, επειδή ήξερε πως την καταλάβαινα με κοίταζε, μού΄κλεινε το μάτι, σημάδευε με το δείκτη του χεριού το μυαλό της και έκανε το χαρακτηριστικό ήχο του πυροβολισμού...
"΄Μα, όχι, δεν εννοούσα καθόλου έτσι..." φώναζε, όλο και πιό απελπισμένα, αλλά οι άνθρωποι είχαν κλειδώσει την πόρτα τους και είχαν πετάξει το κλειδί. Δεν ήθελαν ν΄ακούνε πιά..."
Οι πολέμιοι έχουν κάνει τόσο κακό, οι προσπάθειες των εταιριών να τα εκτοπίσουν γιατί δε τα χρειάζονται πιά, είναι τόσο καθοριστικές, τα κανάλια που τα παρουσιάζουν πλέουν σέ τέτοια πέλαγα βλακείας και άγνοιας, οι έμποροι των CD's αραδιάζουν τόσο ανασούμπαλα ότι βρούν, η συντριπτική πλειοψηφία των μουσικών, τραγουδιστών κλπ., κάνουν, χωρίς να το θέλουν, τέτοιο κακό με τις επιλογές τους που γίνεται πολύ δύσκολο να πείσει κανείς. Να πείσει πως το ρεμπέτικο, όπως και όλες οι μουσικές, έχει πολλά πρόσωπα. Ελπίζω πως είμαι κοντά στη στιγμή που θα κατεβάσω επιλεγμένα τραγούδια στο blog γιά να δώσω επιτέλους, δείγματα του τι, τελικά, εννοώ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου