Η πλήξη και τα γερατειά
μέσα στο Ρεμπέτικο
Δείτε, αν δεν αποκοιμηθείτε, το παραπάνω video. Είναι ο Θ. Πολυκανδριώτης που τραγουδάει. Φευγάτος πιά.
Λέει ένα πολύ συγκινητικό τραγούδι του μερακλή Παπαϊωάννου.
Ωραία ως εδώ. Ο Παπαϊωάννου τό΄λεγε στις Τζιτζιφιές με τον τρόπο του, μεράκλωνε ο κόσμος. Είχε δείξει πιό πριν το αστείρευτο κέφι του, ήξερε πολύ καλά τη δουλιά του. Δε καταθλιβόσουν, μεράκλωνες. Οι άντρες εννοώ. Γιατί οι γυναίκες δε τα γουστάρουν αυτά τα τραγούδια, δε καταλαβαίνουν και, καλά κάνουν. Οι γυναίκες κουράζονται κι αυτές στη ζωή, αλλά με άλλο τρόπο.
Το θέαμα των μουσικών στο παραπάνω video και ο αργός ρυθμός που παίζουν το τραγούδι, που είναι έτσι κι αλλιώς αργό, είναι για να σε πάρει ο ύπνος. Μου θυμίζει το παρακάτω εξυπνοσαχλό video του Χάρυ Κλιν...
Λυπάμαι αν γίνομαι μπανάλ, έτζι είναι όμως.
Σοβαροί κι ανέκφραστοι μουσικοί, δεξιοτέχνες που κάνουν κόμπο το μπουζούκι τους, ρηχές νεαρές τραγουδίστριες που αντιγράφουν αρπακόλα φωνητικά τσαλίμια παλιών, μόνο πλήξη δημιουργούν. Οι αρσενικοί δηλαδή δε πλήττουν, οι γυναίκες όμως το κάνουν.
Δηλαδή, τί τραγούδια προτείνεις Κε έξυπνε, θα μπορούσε να μου πει κάποιος. Όχι βέβαια τα κατηγορίας φτερού του κατοπινότερου Μητσάκη, όχι ότι νά΄ναι από τα σουινγκάκια του Χιώτη, όχι όμως και την ατέλειωτη μαυρίλα του αδιεξόδου και τα κοκορίστικα που κάθε τόσο γίνονται της μόδας, όπως το παρακάτω.
Θίγω ιερά και όσια τώρα μέσα στο στάσιμο ωκεανό του συντηρητισμού. Για να πω την αλήθεια, την περηφάνεια των στίχων αυτού του τραγουδιού, τη συμμερίζομαι. Άλλο συνειδητή περηφάνεια όμως κι άλλο στασιμότητα, συντηρητισμός και αυτολογοκρισία για τα είδωλα. Άλλο το σκύψιμο του κεφαλιού από σεβασμό κι άλλο το να μένει το κεφάλι χαμηλά για δεκαετίες.
Μού΄ρχεται πάντα στο μυαλό το τραγούδι του Ανέστη Δελιά "ο πόνος του πρεζάκια". Ακούστε το και θυμηθείτε ότι ενώ το τραγούδι έχει τραγικό περιεχόμενο κι ενώ ο Δελιάς πήγε κι απ΄αυτό, το τραγούδι βγάζει μεράκι και μιά περίεργη χαρά.
Μού΄ρχεται πάντα στο μυαλό το τραγούδι του Ανέστη Δελιά "ο πόνος του πρεζάκια". Ακούστε το και θυμηθείτε ότι ενώ το τραγούδι έχει τραγικό περιεχόμενο κι ενώ ο Δελιάς πήγε κι απ΄αυτό, το τραγούδι βγάζει μεράκι και μιά περίεργη χαρά.
Κοντολογίς, το Ρεμπέτικο είναι μιά Μεγάλη Θάλασσα από υπέροχα τραγούδια που δε παίζονται κι ελάχιστοι μπαίνουν στη διαδικασία να τα ψάξουν.
Όσοι κι όσες δε ξυπνήσουν έχουν στη πίσω τσέπη το πιστοποιητικό της συνεχούς αυριανής ανεργίας...
Θα με θυμηθείτε.
Just one question, Mr. Ladopoulos--
ΑπάντησηΔιαγραφήwhy did you zap that Tsitsanis song sung by Markos from your blog? It was the second best thing on your post--the first being Anestis Delias' "O Presakias".