Προς

τους/τις αναγνώστες/τριες

Το blog Thorax and Mind, κεφαλή μιάς σειράς άλλων μικρότερων, έχει ήδη πάνω από δυό χρόνια στη πλάτη του.

Πέρα από μιά σειρά φιλικών σχολίων και τον αριθμό του counter, δε στάθηκε δυνατό να πάρω μιά καθαρή εικόνα για το αν και πόσο σημαίνει κάτι για σας.

Αναρωτήθηκα για καιρό γιατί δε σχολιάζετε και έπλασα μια σειρά από πιθανά σενάρια που κάποιο, ή κάποια απ΄αυτά θα δίνουν, υποθέτω, κάποια εξήγηση. Αυτά είναι:


απαξίωση - μπαίνω, ψιλοδιαβάζω, αλλά το βρίσκω πολύλογο, εξυπνακίστικο, ψάχνει για ψύλλους στ΄άχερα κλπ.


αμηχανία - με παραξενεύει γιατί μπαίνει από μιά άλλη πόρτα, ίσως λίγο εξωρραϊστικά και αιρετικά, πράγματα που δεν  συνηθίσει,


μ΄αρέσει αλλά δε ξέρω τι να πω,


θέλω, αλλά δε ξέρω πως να σχολιάσω, τι να πατήσω κλπ.


Όπως και νά΄ναι, έχουν γραφτεί μαζί με το σημερινό, 673 σημειώματα που καθόλου δε βγαίνουν έτοιμα από τη πίσω τσέπη. Παίρνουν το χρόνο τους και κάνουν αυτούς που μένουν μαζί μου να απορούν και να εκνευρίζονται για το ότι φαίνομαι, σε μόνιμη βάση, να είμαι κάπου αλλού. και είναι αλήθεια ότι το κάνω.


Το πονάω το Ρεμπέτικο. Πιστεύω πως είναι πολύ σημαντικότερο απ΄ότι νομίζουμε, πολύ πιό βαθύ, πολύ στην επιφάνειά του ψαγμένο.
Σέβομαι όλους τους νέους νθρώπους που μαγεύονται απ΄αυτό, σέβομαι αυτούς που έχουν δουλέψει, μαζέψει και προσφέρουν τις συλλογές τους, πονάω όλους και όλες αυτύς κι αυτές που μπήκαν μέσα σ΄αυτή την ιστορία και δώσαν το μεδούλι τους. Κατάστρεψαν, ουσιαστικά, τη ζωή τους, αφήνοντας στη μοναξιά τις οικογένειές τους, ιδιαίτερα τα παιδιά τους που τα περισσότερα, απ΄ότι ξέρουμε, συνέχισαν τη ζωή τους με τραύατα και έλλειψη γονικής παρουσίας.
Έτσι είναι όμως. Όταν καίγεται κανείς από κάτι, την πληρώνουν κι οι άλλοι.


Και το κάψιμο αυτό της δημιουργίας το ξέρουν μόνο όσοι έχουν καψαλιστεί. Γιατί η δημιουργία προϋποθέτει χρόνια παρατήρησης και παρατήρηση σημαίνει μοναξιά. Μες τη μοναξιά ανθίζουν τα λουλούδια της δημιουργίας. 


Εμείς σήμερα καταναλώνουμε τα έτοιμα τραγούδια και βλέπουμε φωτογραφίες των δημιουργών τους και λέμε, "τι ωραία περνούσαν αυτοί".


(και οι δύο φωτογραφίες είναι πολύ μετά το θάνατο του ρεμπέτικου, τότε που η επίσκεψη στον Τσιτσάνη θεωρούνταν ένα must...)

Τι ωραία που πέρναγε ο Βασίλης Τσιτσάνης με το γυναικόκοσμο που έτρεχε γύρω του να φωτογραφηθεί και να "πάρει λίγη ευχούλα", τι ωραία πέρναγε μ΄όλ΄αυτά τα κοριτσόπουλα που του την πέφταν

 κι αυτός δεν έχανε τις ευκαιρίες. Ναι, αλλά ο Τσιτσάνης όταν δε τραγουδούσε, κοίταζε να αποδράσει από τα τραπέζια που τον φώναζαν και να πάει να κρυφτεί στη κουζίνα του μαγαζιού. Κι εκεί καθόταν μοναχός του σε μιά γωνιά, (όταν δε κάναν ντου οι πειρασμοί κι εκεί μέσα) κι έπαιζε με σπιρτόξυλα. κι όταν τέλειωνε τα ξημερώματα, λειώμα στη κούραση, πήγαινε να κοιμηθεί. Κι όταν ξυπνούσε, κατέβαινε στο υπόγειο του σπιτιού του και δούλευε. Και το βράδυ, άντε πάλι τα ίδια, τέσσερεις δεκαετίες στο πάλκο.
Κι ο Μάρκος τα ίδια ακριβώς έκανε, όπως και πολλοί άλλοι.


Το κύριο και πρωτεύον χαρακτηριστικό, το Ρεμπέτικο ήταν ένα ειλικρινές τραγούδι που έλεγε τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη, ώσπου του πήραν τη σκάφη και τύλιξαν τα σύκα σε πλαστικό σελοφάν...