Η διατήρηση 
της ελληνικής γλώσσας,
ο ανδρανδρισμός, 
η σωματική επαφή
και άλλα τινα...

Κάποια στιγμή στη διάρκεια της επταετίας, είχα βρεθεί σ΄ένα νησί ταυτόχρονα με τον Κο Στυλιανό Παττακό που θα εκφωνούσε ένα λόγο. Βρέθηκα ανάμεσα στο πλήθος και τον άκουσα να λέει, "πρέπει να οχυρώσουμε καλά τα σύνορά μας για να μην ειτρέψουμε στον πληθωρισμόν να εισχωρήσει" (...)

Κάτι αντίστοιχο, τηρουμένων των αναλογιών, μου θυμίζει αυτό το video

Συμφωνείτε με τα παρακάτω;

Δε παράγουμε τίποτα γοητευτικό για τους νέους ανθρώπους

εκτός από άφθονη μουσική, για εγχώρια παραγωγή, που δε

καταφέρνει (προσπαθούμε;) να βγει έξω απ΄τα σύνορα της

λιλιπούτειας αγοράς μας,

Εξακολουθούμε να θεωρούμε αυτονόητο ότι, ο νους και η γλώσσα

 των νέων πρέπει να λειτουργούν στα ελληνικά.

Πιστεύω ότι ο συνδυασμός των παραπάνω είναι

παρανοϊκός,

ουτοπικός (το 3)

κωμικός και τραγικός ταυτόχρονα

Το να λέει κανεις στα νέα παιδιά να μη γράφουν greeklish είναι λογικό και σωστό. Το να λέει όμως να γράφουν τ΄ονοματεπώνυμό τους στο Facebook με ελληνικά γράμματα, είναι κάτι άλλο. Είναι το ίδιο κωμικό με το ότι το Διεθνές Αεροδρόμιο της Αθήνας λέγεται Ελευθέριος Βενιζέλος. Ευελπιστούμε ότι οι ξένοι επισκέπτες της Ελλάδας θα απομνημονεύσουν ή θα δοκιμάσουν να πουν αυτό το λεκτικό σιδηρόδρομο;

Όχι, δε το πιστεύω. Η ονομασία αυτή δόθηκε για πασοκικο-πολιτικούς λόγους που τους κατανοώ. Ήταν όμως μιά δυσκοίλια απόφαση σ΄ότι αφορά τον τουρισμό, τα έγγραφα που στέλνονται στο εξωτερικό κλπ., κλπ. 

Μέσα στη λήψη αυτής της απόφασης αντανακλάται ο στρεβλός τρόπος που βλέπουμε τον εαυτό μας και τη χώρα μας, σε σχέση με τη διεθνή κοινότητα.

Το Facebook λοιπόν είναι ένα όργανο επικοινωνίας με όλο τον κόσμο, με 500 εκ. ανθρώπους. Ας αφήσουμε στη μπάντα τις ύποπτες πλευρές του. Όταν ζητάμε επικοινωνία προς τα έξω και όχι μόνο με τη Σούλα, τη Ρούλα, το Γιώργο και το Νίκο, είναι ευνόητο ότι θα γράψουμε, τουλάχιστο, το όνομά μας στ΄αγγλικά. Έτσι δεν είναι; Το επόμενο βήμα είναι να γράφουμε μέσα εκεί μόνο στα αγγλικά ή, να μεσολαβήσει το κράτος για ένα μηχανισμό που θα μεταφράζει αυτόματα τα ελληνικά γραφόμενά μας στα αγγλικά ή θα υπάρχουν και τα δυό (σιγά να μη μας κάνουν αυτή τη χάρη...)

Ένα απ΄τα πιό αστεία επιχειρήματα των γλωσσαμυντόρων είναι ότι, δ


δε χρειαζεται να προφέρουμε τις αγγλικές λέξεις με τη σωστη προφορά αφού είμαστε Έλληνες (...) 

Μέσα σε μιά ομήγυρη διαφόρων εθνικοτήτων μπορείς αρκετά εύκολα να καταλάβεις ποιός είναι Έλληνας απ΄τον τρόπο που προφέρει τα αγγλικά.

Έχουμε ένα βαρύ, τετράγωνο και πολύ συγκεκριμένο Ρ. Η συντριπτική πλειοψηφία των αγγλομαθών προφέρει τη λέξη radio σα ρadio, με ελληνικό Ρ.

Στα γαλλικά το R προφέρεται σα γουργουριστό Γ στο βάθος του ουρανίσκου.

Θυμάμαι απ΄το σχολείο πως όταν κάποιος πρόφερε μιά γαλλική λέξη με σωστή προφορά, οι άλλοι γύριζαν και τον κοίταζαν κοροϊδευτικά, χασκογελώντας. Τον θεωρούσαν βλάκα και θηλυπρεπή... Υπερβάλλω μήπως;

Όπως είναι γνωστό, η Ελλάδα είναι μιά τυπική "ανδρανδρική" χώρα που αποστρέφεται μετά βδελυγμίας την ανδρική (πρώτιστα) ομοφυλοφιλία. Ουσιαστικά στρουθοκαμηλίζουμε, αλλά ας μη το πιάσουμε αυτό.

Εγώ πιστεύω ότι όταν ένας άντρας είναι σίγουρος για το φύλο του, δε χρειάζεται να συμπεριφέρεται σα κινούμενο βουνό. Ο κόσμος όμως γύρω, άντρες και γυναίκες, είναι έτοιμος να λοξοκοιτάξει, χλευάσει, υποπτευθεί, κάνει πλάκα. Επιβάλλεται έτσι ένας σιδερένιος τρόπος του φέρεσθαι που είναι, έως γελοίος.

Οι άντρες, ως γνωστόν, έχουν οξύ πρόβλημα με τη σωματική επαφή με τους ομοφύλους τους. 

Χειραψία, εντάξει περνάει.

Χτύπημα στον ώμο, εντάξει περνάει.

Από κει και πέρα είναι απαγορευμένη ζώνη.

Όταν θέλω να δείξω συμπάθεια σε κάποιον τον ακουμπάω στον ώμο και μετακινώ πέρα δώθε τη παλάμη μου, φιλικά και τρυφερά.

Ο γιός μου, στα είκοσί του, μου κάνει σφοδρή κριτική. Σε παρεξηγούν, δε χρειάζεται, μου λέει.

Όταν συναντάω ένα συγγενή μας που μεγάλωσε στην ύπαιθρο, ανοίγω την αγκαλιά μου και τον σφίγγω. Εκείνος, σε έντονη αμηχανία, φέρνει τις δυό παλάμες του στο στήθος του και με σπρώχνει απαλά προς τα πίσω γιατί τον πιάνει πανικός.

Με τον καλύτερο φίλο μου είμαι αρκετά διαχυτικός. Του χαϊδεύω το μάγουλο, δε διστάζω να του πιάσω το χέρι. Μπερδεύεται λίγο αλλά δε λέει τίποτα.

"Εσείς οι δυό είστε μεταξύ σας σαν ομοφυλόφιλοι", έχει σχολιάσει η καλύτερη κοινή μας φίλη, μιά γυναίκα λεβέντισσα, ρεμπέτισσα μέχρι τα μπούνια και σούπερ προοδευτική.

"Φακ u!",

απαντώ, κρυφά ή φανερά και το γράφω εδώ με μεικτό τρόπο. Ελληνικά και με το u που χρησιμοποιούν τα νέα παιδιά στη γλώσσα των υπολογιστών, επειδή βιάζονται.

Για να τελειώσω, η επιχειρηματολογία για τη διατήρηση της ελληνικής γλώσσας θα έπρεπε να μετονομαστεί σε εδραίωση της ελληνικής γλώσσας, απαλλαγμένης από στενόμυαλους, μουχλιασμένους και αρτηριοσκληρωμένους εθνικισμούς.

Αυτή η εδραίωση όμως μπορεί να επιτευχθεί μόνο με ολοκληρωτική αλλαγή πλεύσης και νοοτροπίας, ξεκαθάρισμα του πλαστού διλήμματος "εμείς κι αυτοί".

Ας απαντήσουμε επιτέλους με γενναιότητα στο ερώτημα,

Για ποιά ακριβώς πράγματα είμαστε περήφανοι

εμείς οι Έλληνες;

Για το παρελθόν μόνο;

Το παρόν;

Το μέλλον;

Ας ξεκινήσουμε κάποτε να διδάσκουμε τα ελληνικά στα σχολεία με σύγχρονους, ευέλικτους και ευφάνταστους τρόπους,

ας περιωρίσουμε την κούφια περηφάνεια των νεαρών κοκόρων μας που περιφέρονται σαν "αδειανά πουκάμισα" με κρεμασμένο στο λαιμό το "σταυρουδάκι του Ήλιου", σα να είναι κι εγώ δε ξέρω τι...

Ας εστιάσουμε σε τέτοια βασικά πράγματα κι ας αφήσουμε τα παιδιά να γράφουν όποως τους γουστάρει στους υπολογιστές. Ας τ΄αφήσουμε στην ησυχία τους να χτίσουν γέφυρες με αντίστοιχους νέους και νέες απ΄τη Κίνα, το Ιράν, τις Ινδίες, με τις εσχατιές του πλανήτη.

Ας πάψουμε να τους πρήζουμε τ΄αυτιά

κι ας ασχοληθούμε περισσότερο με το πως νιώθουν!!!