Περί του χασισιού ο λόγος...

Άλλο πράμα να είναι το χασίσι ενταγμένο μέσα σε μιά γενικότερη πολιτισμική παράδοση που μέσα της μεγαλώνεις, και άλλο να μπαίνεις μέσα σ΄αυτό σα καινούριος.

Τα παρακάτω δεν αποτελούν κανενός είδους προάσπιση του χασισιού ή γενικότερα των ηδονιστικών ουσιών. Προσπαθούν μονάχα να βάλουν κάποια πράγματα στη θέση τους.

Πριν κάποια χρόνια είμαι με μιά φίλη και θέλει να μου γνωρίσει την αδελφή της. Πάμε στο σπίτι της, με συστήνει, καθόμαστε και, είναι ζήτημα αν έχουν περάσει δέκα λεπτά, με ρωτάει η αδερφή, "να φτιάξω ένα τσιγαράκι;". Μου κακόρθε. Να καπνίσουμε για να μιλήσουμε;

Η συνεχής αύξηση του ενδιαφέροντος, κύρια απ΄τη μεριά των νέων, για την ατμόσφαιρα των παλιών τεκέδων και του χασισωμένου πειραιώτικου ρεμπέτικου είναι κατανοητή. Αποτελεί μιά αντανάκλαση, αφενός της "ελεύθερης", επιπόλαιας, αυτοκαταστροφικής, "λεβέντικης" και σκληρής στάσης απέναντι στα πράγματα που μπορεί να έχει κανείς στη διάρκεια της νεότητας.

Απ΄την άλλη, είναι και αντίδραση, και δραπέτευση σε θολά τοπία, απέναντι σε μιά δύσκολη, μελαγχολική και αδιέξοδη εποχή που περνάμε που, δυστυχώς, θα συνεχίσει να χειροτερεύει, ώσπου να φτάσουμε σε μιά απόλυτα εδραιωμένη διπολική κατάσταση. 
Την πληθώρα συνεχώς ανανεούμενων cool χημικών ουσιών 
και την καλλωδιοποίησή μας, με την ευγενή βοήθεια της τεχνολογίας.
Ήδη βρισκόμαστε κάπου εκεί...

Αν ξεφύγουμε απ΄αυτή τη διπλή μέγγενη, εμένα να μου κρεμάσετε χαλκά στη μύτη!

Ωστόσο, για τους σημερινούς νέους, δεν ειναι ανάξιο λόγου να ξεκαθαρίζονται μερικά βασικά πράγματα σ΄ότι αφορά το χασίσι και το Ρεμπέτικο.

Όταν, για παράδειγμα, ο Νταλγκάς αμολάει σε κάποια τραγούδια ένα "γειά σου, ρε χασίκλα!", η λέξη είναι απομυθοποιημένη και αποχαρακτηρισμένη γι αυτόν και σ΄αυτούς που απευθύνεται, δηλαδή κατά κύριο λόγο, στο κοινό των προσφύγων.

 Δεν απευθύνεται σε χασικλήδες, απευθύνεται σε μιά μεγάλη πλειοψηφία ανθρώπων που το χόρτο ήταν απλώς ένα απ΄τα κομάτια του μωσαϊκού της δύσκολης ζωής τους. Απευθύνεται σε ανθρώπους που ήξεραν να το χρησιμοποιούν, όταν οι περιστάσεις το σήκωναν και, το σημαντικότερο απ΄όλα, είχαν σταθερούς και κοινούς κώδικες συμπεριφοράς και γερή πολιτισμική παράδοση, πολύ ανώτερη από των Ελλαδιτών.

Μιλάμε τώρα για τις λαϊκές τάξεις των Μικρασιατών.

Οι λέξεις κρύβουν ιστορία από πίσω τους και εκφράζουν την εποχή τους