Περί Καραγκιόζη

Λυπάμαι που τα παρακάτω λόγια θα ηχήσουν εριστικά και αντιπαθητικά...

Η αλήθεια είναι ένα δύσκολο και άβολο χάπι.

Ο Καραγκιόζης είναι ένα απολύτως νεκρό θέατρο, άσχετα αν τιτλοφορείται διατήρηση της παράδοσης. Χώρια απ΄αυτό, έστω και μιά γραμμή πάνω στο αέναα επανερχόμενο θέμα του αν είναι Έλληνας ή Τούρκος, δείχνει μονάχα πόσο ναρκωμένα και αγκυροβολημένα στο παρελθόν είναι τα πνεύματα. Μιά ακόμα απόδειξη αυτάρεσκης στασιμότητας...


Ο άνθρωπος που γράφει αυτό το κειμενάκι τυχαίνει να ΄χει παίξει Καραγκιόζη, κάποια στιγμή της ζωής του και νά΄χει λατρέψει το εικαστικό του κομμάτι, φτιάχνοντας μιά μεγάλη σειρά από φιγούρες.


Δυό μικρά παραδείγματα, εδώ

Θέλω να θυμίσω πως μόνο μηδαμινές, αστείες και ανούσιες προσπάθειες έχουν γίνει για μιά ανανέωση (που, έτσι κι αλλιώς, δε γίνεται) ή, χρήση της γενικότερης εμπειρίας απ΄αυτή τη μαγική θεατρική τέχνη, για κάτι τελείως νέο και σύγχρονο. 
Ας μη μιλήσουμε για τον εξογκωμένο, πολλές φορές και ρατσιστικό εθνικισμό που έρπει μέσα στα κείμενα, αλλά βιώνεται σα σάτυρα και σαν αστείο.


Αυτό που γίνεται είναι μόνο μιά θλιβερή επανάληψη κι ένα ατέλειωτο παρωχημένο μπλα μπλα για την εθνικότητα του πρωταγωνιστή. Κάνω μεγάλο λάθος; 

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πιαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την,
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μιά ξένη φορτική.