Αφιερωμένο

στη

Μαρίκα Καναροπούλου

Καθώς τουμπάρει ανάποδα η νύχτα σου, Μαρίκα,

φωσφορικά χταπόδια απλώνοντας στον ουρανό.

Υψώνεται η πάλλουσα φωνή σου

κι οριστικά διαιρεί το υπόλοιπο στα δυό.

Ένα η άδεια παρουσία σου

κι ένα γιά τα δυό σου κεντημένα πασουμάκια.

Τότε, παύει να ξεχωρίζει το άσπρο φως από το μαύρο,

το 1914 από το 1990.

Γέρνουν τα μαύρα μάτια σου

και η ψυχή σηκώνεται ανάλαφρη,γυρίζοντας εκεί που ανήκει.