Τί θα κάνουμε; (2)

Το λιγότερο που θα μπορούσα να ονομάσω πολιτισμό, βάζοντας και το επίθετο "ζωντανό" μπροστά του είναι, όχι μόνο εκτίμηση αλλά και επανεκτίμηση των παραδόσεων παραπέρα εξέλιξη, με τον πρέποντα σεβασμό. Όχι τον απελπισμένο εναγκαλισμό αυτών που φτιάχτηκαν στο παρελθόν. Για να γίνουν όμως αυτά απαιτείται παιδεία.

Το παρακάτω video περιέχει ένα τραγούδι σεμνό και πολύ όμορφο, πριν το ξανακούσουμε σε "βελτιωμένη" και "καθώς πρέπει" μορφή. 

Ας αφήσουμε ασχολίαστες τις ανάκατες φωτογραφίες που, αν μη τι άλλο, αναδαυλίζουν και κρατούν μνήμες που δε πρέπει να ξεχνιούνται, αλλά δε βοηθάει σε τίποτα να τις έχουμε αναρτημένες σε πρώτο επίπεδο. Μετά, ακούμε το γνωστό μαγκίτικο λόγο του Γ. Ζαμπέτα που αναφέρεται στην απελπισμένη επιμονή του Στράτου Παγιουμτζή να συνεχίσει να τραγουδάει. Ο Στράτος διατηρούσε την υπέροχη φωνή του, αλλά οι καιροί είχαν αλλάξει και δεν είχε πιά δίπλα του ανθρώπους ικανούς να τον καθοδηγούν, όπως ο Βασίλης Τσιτσάνης. Αντίστοιχα κατοπινότερα παραδείγματα είχαμε με τη Β. Μοσχολιού, έπειτα από τη συνεργασία της με τον Ξαρχάκο που την καθοδήγησε στο πως να τραγουδήσει άψογα το "Βάλε κι άλλο πιάτο στο τραπέζι",

και το Γρ. Μπιθικότση που άγγιξε τα όριά του στις συνεργασίες του με το Μ. Θεοδωράκη.

Στη συνέχεια λοιπόν ακούμε ξανά το ίδιο τραγούδι και κάποιον (Προβιάς) που χορεύει ένα ζεϊμπέκικο. Ένας μεγάλος, σφιγμένος άνθρωπος που, ξέροντας ότι τον παίρνει η κάμερα, προσπαθεί να καμωθεί μεράκια και ντέρτια και να εντυπωσιάσει, κάνοντας πηδηματάκια και φιγούρες που δεν είναι της ηλικίας του, αλλ΄αυτός δε τα βάζει κάτω...

Εκείνο που είναι ενδιαφέρον είναι τα μπερδεμένα σχόλια διαφόρων νέων παιδιών που, αν αντέξετε, μπορείτε να τα διαβάσετε κάνοντας κλικ στο video για να σας πάει στη σελίδα του youtube. Ανασύρω ένα, έχει, που δείχνει καθαρά το νεανικό στείρο κι θανάσιμο ενγκαλισμό της τυπικής ελληνικής θέσης, απέναντι σ΄αυτό που νομίζουμε πως είμαστε και στο πως μας βλέπει η... Ευρώπη.

Τό΄χω πει, θα το ξανα πω, και θα το λέω όσο βλέπω Ζεϊμπεκιά!

ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΤΟΥΣ...

Ακόμα διδάσκουμε πολιτισμό αλλά δε το έχουμε πάρει χαμπάρι!

Όλοι αυτοί οι ασπρουλιάρηδες, με όσα πανεπηστήμια και να βγάλουν

ποτέ δε θα καταλάβουν ΜΙΑ λέξη "ΝΤΑΛΚΑΣ"

    Αν αναλύσει κανείς τα παραπάνω λόγια, δει την ορθογραφία και την επιλογή λέξεων, βγαίνει το μελαγχολικό παράπονο του μέσου Έλληνα που θεωρεί ότι"μας έχουν" από κλώτσου κι από μπάτσου, ότι δε μας καταλαβαίνουν κ.ά. Αυτές δηλαδή τις "θέσεις" που δεν οδηγούν παρά σε συνεχή αδιέξοδα και διαιωνίζουν την αυτάρεσκη απομόνωση που καταργεί το μέλλον της χώρας. Αυτά ακριβώς που το blog"Thorax and Mind" αντιμάχεται, τονίζοντας πως δεν αποτελούν αγάπη στο ρεμπέτικο αλλά, στασιμότητα και νεκρολαγνεία.