Ευχαριστώ!

Με τις παρακάτω γραμμές θέλω να ευχαριστήσω, βαθιά μες απ΄την καρδιά (και το εννοώ), όλες και όλους εσάς που μείνατε ή επισκέπτεστε αυτό το blog που έχει το όνομα Thorax and Mind. 

    Δε πρόκειται για κοινότυπα λόγια ευχαριστίας που αποβλέπουν σε κάτι. Απλά, έχω συνείδηση του ότι αυτό, όπως και τα υπόλοιπα blogs μου, είναι περίεργα και άβολα. Διάλεξα ένα κοινότυπο θέμα, το ρεμπέτικο, που ενδιαφέρει - όχι με τον τρόπο που εγώ το ακουμπάω - μιά συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων και επιμένω να το χειρίζομαι περιέργως... Επιμένω να θέλω να μιλάω, ταυτόχρονα, για πράγματα που, πιστεύεται ότι δεν έχουν καμιά σχέση μ΄αυτό. Το concept είναι λανθασμένο, σύμφωνα με τη τρέχουσα λογική. Δε μπορείς να μιλάς για υδραυλικά και ν΄ανακατεύεις και τον J.S. Bach. Κι όμως...

    Σ΄ένα κόσμο που κάποιοι τον ονομάζουν Μεσαίωνα του ύστερου καπιταλισμού, σ΄ένα κόσμο που βάλλεται ή ερωτεύεται την ορμητική πλημμύρα της πληροφορίας, εγώ στρέφω τα νώτα μου, σηκώνω στεγανούς τοίχους και αρνούμαι την επικαιρότητα. Έχω και το θράσος να την αποκαλώ ρηχή και παροδική. Ο κόσμος χάνεται, η Ελλάδα κλυδωνίζεται εκ θεμελίων και ο elkibra χτενιζεται με τα Μικρασιάτικα και τα ρεμπέτικα...

Ουτοπικός νοσταλγός;

Αιθεροβάμων;

Στηλίτης;

ΝΑΙ,  στηλίτης! Short of...


βλ. και http://elkibra-machine.blogspot.com/2008/01/blog-post_17.html

    O κύριος όγκος των κειμένων έχει γραφτεί πρώτα στο χέρι, σ΄ένα μπαλκόνι στον 6ο και τελευταίο όροφο μιάς πολυκατοικίας, σ΄ένα ναρκωμένο προάστειο, σε μιά μετα-βιομηχανική χώρα που έχει το πρώην γοητευτικό όνομα, Σουηδία. Το μπαλκόνι έχει τζάμια χοντρά αλλά μπάζει και ο χειμώνας εδώ διαρκεί μιά μικρή αιωνιότητα. Το δάσος απέναντι είναι σιωπηλό, πριν νά΄ρθουν τα αηδόνια, και η θερμοκρασία στο μπαλκόνι, συχνά στους 
-10ο βαθμούς. Δεν υπερβάλλω. Τυχαίνει να μη κρυώνω. καμιά φορά παγώνει το μουστάκι. Ε, και;

    Εδώ λοιπόν γράφονται τα κείμενα, σ΄ένα παγωμένο μπαλκόνι. Από έναν άνθρωπο που έκανε, παλιότερα, "κρα" ώσπου νά΄ρθει ο καιρός να κατέβει στην Ελλάδα. Μετρούσε τις μέρες, όπως οι φυλακισμένοι, σε τσατσάρες. Τώρα γίνεται "σκιντόν" το αντίθετο. Όλο και το αναβάλλω, γιατί δε με τραβάει. (Με τραβάει να βρεθώ σε μιά απομονωμένη εξοχή, να φάω αρνί σουβλιστό, να πιώ καλή ρετσίνα και νά΄μαι με φίλους. Όχι τα υπόλοιπα) Ούτε και το εδώ μου λέει κάτι, αλλά αυτό είναι μιά άλλη ιστορία.

Παρασύρθηκα και πολυλογώ..

Αλλάζω χρώμα και αποτελειώνω.

    Ευχαριστώ λοιπόν για μιά ακόμα φορά , όλες κι όλους εσάς που μπαίνετε στους ηλεκτρονικούς "κήπους"  που διατηρώ. Δε μου λείπει η όρεξη, ούτε τα θέματα και θα συνεχίσω.

   Αρνούμαι τα κείμενα των τριών γραμμών που αποκαλούνται "επιοινωνία". Καλαφατίζω καθημερινά τη λέμβο της ψυχής και τη ρίχνω στα βαθιά νερά, στρέφοντας πεισματικά τα νώτα σ΄ότι μας αλλοτριώνει, κατατρώγοντας σα σαράκι τα υπάρχοντα της εσωτερικής μας χλωρίδας και πανίδας.

Όσες κι όσοι αντέχετε, είστε ευπρόσδεκτες/οι.

Που θα βγάλει, δεν έχει σημασία.

Το ίδιο το ταξίδι είναι το ενδιαφέρον της υπόθεσης!