Ένα ανώνυμο σχόλιο αναγνώστη
και
η απάντηση που του πρέπει...
Έλαβα το παρακάτω ανώνυμο σχόλιο
Διαβασα κατα λαθος ενα αρθρο γι τον Φωτοπουλο και μου δημιουργηθηκε η εξης απορια...Σου ειπε ποτε η μανα σου ποιος ειναι ο πατερας σου ????
που αναφέρεται στο παρακάτω link
Oι επιλογές μου ήταν δυό:
1. να μη το "δημοσιεύσω" και να κάνω τον ψόφιο κοριό,
2. να το "δημοσιεύσω" και να απαντήσω ανοιχτά, όπως σκοπεύω να κάνω.
Διαλέγω το δεύτερο δρόμο, αν και υπάρχει μιά γενικά παραδεκτή στάση, να μην απαντιούνται, ούτε να δημοσιεύονται τα ανώνυμα σχόλια. Η ανώνυμη επίθεση είναι μιά δειλή πράξη και οι "αξιοπρεπείς" δεν ασχολούνται μ΄αυτά. Εγώ όμως δε χρειάζομαι τον τίτλο της "αξιοπρέπειας" γιατί αυτή η λέξη, όπως και πληθώρα άλλων, έχει κουρελιαστεί και χάσει το πραγματικό της χρώμα, μετά από επανειλημένα ξεπλύματα σε σαράντα κύματα.
Ένας ακόμα λόγος είναι πως η δυσοσμία του σχολίου αντικατοπτρίζει μιά βαρετή και συνηθισμένη νοοτροπία που φυτρώνει στους κόλπους των εραστών του ρεμπέτικου. Κύρια γι αυτό το λόγο απαντώ και εκθέτω το ίδιο το σχόλιο και την απάντησή μου.
Η σημερινή νεολαία έχει μεγαλώσει κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες και με πολύ κακή εκπαίδευση. Έχει ανδρωθεί σε μιά εποχή δίχως ιδανικά, όπου ακόμα και ο ανδρισμός, ο σωστός ανδρισμός, κλυδωνίζεται, σε μιά χώρα που καθημερινά καταρρέει. Όταν νιώθει κανείς ότι βουλιάζει, κοιτάζει ν΄αρπαχτεί απ΄οτιδήποτε. Το ρεμπέτικο, για παράδειγμα, και ότι εφάπτεται μ΄αυτό, άμεσα ή έμμεσα, είναι κάτι που προσφέρει ένα μάλλον ασφαλές καταφύγιο. Μπαίνει κανείς σε μιά γοητευτική περιοχή πραγμάτων που, ναι μεν είναι πεθαμένα, παραπέμπουν όμως σε σύμβολα και κανόνες που έχουν καθαγιαστεί. Έτσι, φοράει κανείς ένα τραγιασκάκι, μαθαίνει μπουζουκάκι και φαντασιώνεται πως εισπράττει κι αυτός λίγη ευχούλα, όπως έλεγε ο Καραγκιόζης του Σπαθάρη. Δεν ειρωνεύομαι, αν και έτσι φαίνεται, τα νέα παιδιά, τα καταλαβαίνω. Καταλαβαίνω την ανάγκη καθαγιασμού προσώπων του παρελθόντος, προσώπων που στάθηκαν εντάξει σε μιά σειρά από αρχές, όταν όλα γύρω μας γκρεμίζονται και ξεπουλιούνται. Ούτε ειρωνεύομαι βέβαια τη μεγάλη παρηγοριά, τη συντροφικότητα και την έκσταση που προσφέρει το μπουζουκάκι, όταν δε χρησιμοποιείται σα σημαία εν στύσει.
Πέρασα κι εγώ μέσα από την ίδια κωμική "σχολική και περαιτέρω εκπαίδευση" ή αφελή κρεατομηχανή. Δε μ΄έμαθαν αλλά αποφάσισα μόνος μου να μη σκύβω το κεφάλι και να μη διαπραγματεύομαι το δικαίωμα να εκφράζω ελεύθερα τη γνώμη μου. Για οποιονδήποτε και για οτιδήποτε. Επιπλέον, άσκησα τον εαυτό μου στο να επιχειρηματολογώ.
Δίνω μόνος μου δυό ακόμα links που, θεωρητικά, θα μπορούσαν να προκαλέσουν αντίστοιχα εκνευρισμένα, επώνυμα ή ανώνυμα, σχόλια:
"Τολμάω" να ειρωνευτώ τον Βασίλη Τσιτσάνη. Ποιός είμ΄εγώ που θα κρίνω τα λόγια του; Ο Βασίλης Τστσάνης άφησε πίσω του ένα μεγάλο και άξιο μουσικό έργο. Εγώ, ένας λάτρης του, δεν εμποδίζομαι να πω τη γνώμη μου για κάποια σχόλια που έκανε αυτός ο άνθρωπος, κάποια σχόλια που ήταν υπερβολικά, φουσκωμένα και, ίσως, συμφεροντολόγα, πέρα απ΄το ότι έκφραζε τη γνώμη του. Ουδείς τέλειος.
Όποιος μπορεί να στηρίξει και να δικαιολογήσει μιά άποψή του, είναι ευπρόσδεκτος σε μιά, υποτιθέμενη, Δημοκρατία.
Αν σας κεράσω το ακριβότερο το ακριβότερο και πιό φημισμένο γαλλικό κρασί, δεν είναι καθόλου σίγουρο πως θα σας αρέσει. Μπορείτε, κάλλιστα, να μου πείτε, "προτιμάω τη ρετσινούλα στο ταβερνάκι της γειτονιάς μου". Θέμα γούστου και γευστικών αισθητήριων.
Αν εγώ δε θεωρούσα τον συμπαθέστατο Μίμη Φωτόπουλο σημαντικό ηθοποιό του κινηματογράφου (στο θέατρο δε τον έχω προλάβει), είναι δικό μου πρόβλημα. Ο τόσο μεγάλος εκνευρισμός δείχνει άλλα πράγματα που κρύβονται από πίσω. Το λιγότερο, δείχνει έλλειψη ανεκτικότητας άλλης γνώμης.
Δε κατηγορώ τον "έτσι" που σχολίασε. Κατηγορώ την κοινωνία μας, το εκπαιδευτικό μας σύστημα και τον έρποντα αυταρχισμό.
Τελειώνοντας, κατεβαίνω χαμηλά και απαντώ στη "δήθεν κομψή" και φασουλομαγκίτικη καβαλίνα που μου εξαπόλυσε, πλην δε βρήκε το στόχο της γιατί ρίχτηκε σε λάθος άνθρωπο.
Απ΄ότι μου έχει πει η μάνα μου, πατέρας μου ήταν αυτός που γνώρισα. Του μοιάζω άλλωστε. Αν δεν είναι έτσι τα πράγματα, δε με αφορά. Εγώ μεγάλωσα μ΄αυτόν, με πρόσεξε, μιά χαρά ήταν ο άνθρωπος, μ΄όλα τα ελαττώματά του. Τώρα, αν η μάνα μου, όπως και οποιουδήποτε άλλου η αντίστοιχη, είχε δράσει αλλιώτικα στο σκοτάδι, δικαίωμά της.
Λυπάμαι που καταναλώσατε χρόνο γι αυτό το γραφτό.
Μ΄όλο το σεβασμό
Κώστας Λαδόπουλος (elkibra)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου