Γιατί 

τα "απρόσμενα";

Πιό κάτω μπορείτε ν΄ακούσετε μερικά παλιά τραγούδια από ένα Αμερικανό μαύρο θρύλο τουNew Orleans rhythm and blues, τον Fats Domino. 

http://en.wikipedia.org/wiki/Fats_Domino

Εύλογα θ΄αναρωτηθεί κανείς, γιατί οι Αμερικανοί τραγουδιστές σ΄ένα blog για το ρεμπέτικο; Αφείστε τις απορίες να φτερουγίζουν όσο ακούτε τα τραγούδια...

(1940)

(Rome, 1989)

Μετά τον Εμφύλιο η χώρα μας παραδόθηκε στην αμερικάνικη τσίχλα. Οι ΗΠΑ, καινουριες στο παιχνίδι, φέρθηκαν ανθρωπιστικά στη Μικρασιατική Καταστροφή. Σα θεατές μεν και προετοιμάζοντας προσεκτικά τα επόμενά τους βήματα στο διεθνές παιχνίδι των συμφερόντων, βοήθησαν πολύ τους πρόσφυγες και στη Σμύρνη και όταν έφτασαν στην Ελλάδα.

Αυτό όμως δεν αποτελεί απάντηση στο "γιατί τα απρόσμενα;"

Η απάντηση είναι πως τρέφω ένα θαυμασμό στους Αμερικανούς για τη φροντίδα με την οποία έχουν περιβάλλει τη λιλιπούτεια σε χρονικό μέγεθος ιστορία τους. Φρόντιζαν, διαφύλασσαν. Όχι μόνο τη μουσική τους ιστορία.

Εμείς;

Ναι, ναι, εμείς μιά μικρή και φτωχή χώρα, τσακισμένη, μες τα ερείπια, χωρίς μέσα, τά´χουμε ξαναμασήσει επανειλημμένα όλ΄αυτά. Και πώς υπήρχαν τα μέσα για να φιλμογραφηθούν άλλα πράγματα; Πώς γίνεται να μην έχουμε ούτε μιά ζωντανή λήψη από τους Μικρασιάτες συνθέτες; Το Νταλγκά, το Νούρο που τραγούδησαν σε τόσα μαγαζιά; Το Ρούκουνα, τη Μαρίκα την Πολίτισσα, τον Ασίκη, τον Ατραϊδη; Κάποιο φιλμογραφημένο στιγμιότυπο απ΄τις ατέλειωτες φονογραφήσεις με τον Τούντα να φωνάζει ώωωπα!
Μα και αργότερα την Τετράδα του Πειραιά κτρ.; Κανείς απ΄τους νερουλούς που κατέβαιναν ματσωμένοι προς τη θάλασσα για να γλεντήσουν με τους "έτσι", κανείς τους δεν είχε μιά μηχανή φιλμ, που κυκλοφορούσαν τότε, να πάρει κάποιες σκηνές; 

Μπάαα...

Αδιαφορία!

Απίστευτη αδιαφορία για τους Μικρασιάτες, τους πρόσφιγγες και γιαουρτοβαφτισμένους  όπως τους λέγαν...

Tώρα που τα σκέφτομαι όλ΄αυτά, λέω πως είμαι πολύ ικανοποιημένος που πέρασα μέσ΄απ΄το τοπίο της αμερικάνικης τσίχλας. Ικανοποιημένος που άκουσα μέχρι τα μπούνια rock και είδα κάποιες χιλιάδες αμερικάνικες ταινίες, πριν μπω στο ρεμπέτικο. Γιατί αν είχα κολλήσει εκεί απ' την αρχή, θά΄μουν τώρα ένας θλιβερός αλκοολικός, αν δεν είχα αναχωρήσει απ΄τα εγκόσμια λόγω κήρωσης ήπατος.

Όταν μπήκα στο ρεμπέτικο αυτό είχε ήδη πεθάνει, αλλά πρόλαβα να γνωρίσω κάποιους απ΄τα υπολείμματά του. Τον αρβανιτόμαγκα Γενήτσαρη, ας πουμε, το Γουναρόπουλο, τον Μπιρ Αλλάχ, τον Κερομύτη, τον Τσιτσάνη, το Μητσάκη, τη Ρένα Ντάλλια και κάποιους ακόμα στα βαθιά γεράματά τους .

Και, ευτυχώς, δε τους αγιοποίησα ώστε να πρέπει να πλένω το στόμα μου με βρασμένο αγιασμό όταν τους αναφέρω, καθώς μου μήνυσε κάποιος νεαρός...