Υπάρχει μιάς μορφής κάμπια που είναι πανταχού παρούσα, αλλά αμελέτητη ακόμα. Της έχω δώσει το επιστημονικοφανές όνομα Adiexodentzis Griniaricus. Σε απλά ελληνικά, κάμπια της γκρίνιας των αδιεξόδων. Η κάμπια αυτή συναντιέται σχεδόν παντού μέσα στην ελληνική επικράτεια και, ως εκ τούτου, και μέσα στις συζητήσεις γιά το "ρεμπέτικο". Μιά απ΄αυτές είναι η διάβρωση της λαϊκής παράδοσης απ΄τούς "άλλους" (βλ. το ρεμπέτικο στο "Μέγαρον Μουσικής", στο Ηρώδειο, σε παραλιακό club κτρ.).
Δε θα μπω σε λεπτομέρειες. Θα επικεντρώσω μόνο στο σημείο πως, από αρκετά νωρίς, μέσα του ’30, οι "άλλοι/ες" που δεν ήταν λαϊκοί - αλλά ήταν τι; - κατηφόρισαν στα μαγαζιά όπου παίζονταν "ρεμπέτικα". Η παρουσία τους και μόνο άρκεσε γιά το ξεκίνημα της διάβρωσης.
Σήμερα, βρισκόμαστε σε μιά πιό "λουσάτη", όπως λένε, φάση. Είναι κωμικό να ονομαστεί "νέα διάβρωση" γιατί δεν υφίσταται το ίδιο το αντικείμενο. Υπάρχει μόνο ο απόηχός του και, σκορπισμένες σ΄όλη την Ελλάδα, μικρές (τελικά, όχι και τόσο ασήμαντες), εστίες "αντίστασης" που επιμένουν χωρίς, προς το παρόν, να έχουν κάποια εναλλακτική λύση. Κάτι σημαντικό είναι πως ψάχνουν να βρουν όλ΄αυτά που τους είχαν καταχωνιάσει.
Η νέα, πιό "λουσάτη" φάση είναι κι αυτή αδιέξοδη. Άνθρωποι "στιλβωμένοι", γαντζωμένοι με νύχια και με δόντια στο "κατεστημένο", μιλούν γιά "σκληρά" ρεμπέτικα ή τα τραγουδούν, μπερδεύοντας αυτούς/ές που έχουν, από καμιά ως επιδερμική σχέση με το θέμα. Σκληρά ρεμπέτικα, ουσιαστικά, δεν υπήρχαν, εκτός από μιά σειρά που προειδοποιούν, απειλώντας.
Μύθος ότι τα "ρεμπέτικα" (εκτός απ΄την πρώτη φάση) ήταν τραγούδια του υποκόσμου, μιάς και πραγματικός και οργανωμένος υπόκοσμος δεν υπήρξε στην Ελλάδα. Χαριεντιζόμαστε με λέξεις και έννοιες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου