Στέλλα (Εστερλίτα) Χασκίλ
στο βιβλίο του Ηλία Βολιότη-Καπετανάκη "Μάγκες αλήστου εποχής", εκδ. ΜΕΤΡΟΝΟΜΟΣ, ΑΘΗΝΑ 2005, υπάρχει μονογραφία της τραγουδίστριας)
Η σεμνή, "υγρή" και απέραντα μελαγχολική Στέλλα Χασκίλ ήταν μιά γυναίκα χαμηλών τόνων. Πέρασε μέσα απ' τον κόσμο του "ρεμπέτικου" σιωπηλά, δίνοντας μιά φωνή που άγγιξε πολύ ιδιαίτερες πλευρές σ΄όσους/ες την αγάπησαν. Ήταν κάπου αλλού, κάπου ξεχωριστά. Δε τις ζήτησαν (δεν ήταν η εποχή τέτοια) χαιρετισμούς, μαγκιές, τσαλίμια. Σε κανένα από τα τραγούδια της δεν ακούγεται ένας άντρας να τη χαιρετάει. Ήρθε σοβαρή, συγκρατημένη, από άλλη παράδοση (εβραϊκή), κέντησε με τη μελαγχολική φωνή της και άφησε αυτό τον κόσμο νωρίς, πολύ νωρίς.
Είναι σαφές πως όλοι την εκτίμησαν. Οι άντρες, όσο μπερδεμένοι και νά'ναι, εισπράττουν τα διαφορετικά σήματα που εκπέμπονται από κάποιες γυναίκες και συμμορφώνονται σ' αυτά. Η Χασκίλ δεν ήταν από τις γυναίκες που ανάβουν τα φώτα των πόθων στα αντρικά μυαλά. Δεν είχε αυτές τις "προδιαγραφές", δεν άναβε επιφανειακά μεράκια. Το πρόσωπό της δίνει σαφή σήματα πως ήταν ένα πλάσμα που ήθελε ν' αγαπηθεί, όχι να παίξει. Έμοιαζε να κουβαλάει έναν αντίστοιχο πόνο μ' αυτόν που φαίνεται στα μάτια της Billie Holiday (http://www.youtube.com/watch?v=h4ZyuULy9zs μόνο που της Χασκίλ τα μάτια λάμπουν μ' ένα άλλο φως, αυτό των μεσογειακών γυναικείων λουλουδιών.
Δεν είπε τίποτα, απ' ότι ξέρουμε. Δε φαίνεται να την πλησίασε κανείς, όσο ζούσε, ούτε κι η ίδια φαίνεται να το επιδίωξε. Μιά σιωπή, ανάλογη μ΄αυτή της Ρίτας Αμπατζή (βλ. http://www.elkibra-ritaabadzi.blogspot.com/.blogspot.com).
Δε μ' αρέσει η προσήλωση στα τραγούδια που τα στίβουμε γιά να τονιστεί το πολιτικό τους περιεχόμενο. Η Χασκίλ ήταν μιά ερωτική, ρομαντική τραγουδίστρια. Το καταστάλαγμα από τα τραγούδια της είναι έρωτας, πόνος, εγκατάλειψη. Δεν είναι φυλακές και εξορίες. Απλά, είπε και μερικά τέτοια. Με απόλυτο σεβασμό και κατανόηση γι αυτούς/ές που τους σημάδεψε στα φοιτητικά τους χρόνια, θα πρότεινα να πάψει το ατέλειωτο μοιργιολόι με το "Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι" και "Κάποια μάνα αναστενάζει". Ζήτω οι καθημερινές ανάγκες των ανθρώπων, όχι μόνο οι κοινωνικο-πολιτικο-οικονομικές... Δεν εννοώ να ξεχάσουμε, εννοώ να ζήσουμε! (βλ. και ανάρτηση http://www.elkibra-rebetiko.blogspot.com - Forced amnesia).
Ο Ηλίας Βολιότης- Καπετανάκης έχει δημοσιεύσει τη μοναδική ολοκληρωμένη μονογραφία γι αυτή τη γυναίκα (τίτλος, στοιχεία, κάτω από τη φωτο., άνω). Στο βιβλίο της Iωάννας Κλειάσιου "Μπροστά σου πάντα απλώνεται ένα δίχτυ, εκδ. ΝΤΕΦΙ, Αθήνα 2004, ο Τάκης Μπίνης λέει αρκετά γιά τη Στέλλα Χασκίλ και τη συνεργασία τους.
Η σεμνή, "υγρή" και απέραντα μελαγχολική Στέλλα Χασκίλ ήταν μιά γυναίκα χαμηλών τόνων. Πέρασε μέσα απ' τον κόσμο του "ρεμπέτικου" σιωπηλά, δίνοντας μιά φωνή που άγγιξε πολύ ιδιαίτερες πλευρές σ΄όσους/ες την αγάπησαν. Ήταν κάπου αλλού, κάπου ξεχωριστά. Δε τις ζήτησαν (δεν ήταν η εποχή τέτοια) χαιρετισμούς, μαγκιές, τσαλίμια. Σε κανένα από τα τραγούδια της δεν ακούγεται ένας άντρας να τη χαιρετάει. Ήρθε σοβαρή, συγκρατημένη, από άλλη παράδοση (εβραϊκή), κέντησε με τη μελαγχολική φωνή της και άφησε αυτό τον κόσμο νωρίς, πολύ νωρίς.
Είναι σαφές πως όλοι την εκτίμησαν. Οι άντρες, όσο μπερδεμένοι και νά'ναι, εισπράττουν τα διαφορετικά σήματα που εκπέμπονται από κάποιες γυναίκες και συμμορφώνονται σ' αυτά. Η Χασκίλ δεν ήταν από τις γυναίκες που ανάβουν τα φώτα των πόθων στα αντρικά μυαλά. Δεν είχε αυτές τις "προδιαγραφές", δεν άναβε επιφανειακά μεράκια. Το πρόσωπό της δίνει σαφή σήματα πως ήταν ένα πλάσμα που ήθελε ν' αγαπηθεί, όχι να παίξει. Έμοιαζε να κουβαλάει έναν αντίστοιχο πόνο μ' αυτόν που φαίνεται στα μάτια της Billie Holiday (http://www.youtube.com/watch?v=h4ZyuULy9zs μόνο που της Χασκίλ τα μάτια λάμπουν μ' ένα άλλο φως, αυτό των μεσογειακών γυναικείων λουλουδιών.
Δεν είπε τίποτα, απ' ότι ξέρουμε. Δε φαίνεται να την πλησίασε κανείς, όσο ζούσε, ούτε κι η ίδια φαίνεται να το επιδίωξε. Μιά σιωπή, ανάλογη μ΄αυτή της Ρίτας Αμπατζή (βλ. http://www.elkibra-ritaabadzi.blogspot.com/.blogspot.com).
Δε μ' αρέσει η προσήλωση στα τραγούδια που τα στίβουμε γιά να τονιστεί το πολιτικό τους περιεχόμενο. Η Χασκίλ ήταν μιά ερωτική, ρομαντική τραγουδίστρια. Το καταστάλαγμα από τα τραγούδια της είναι έρωτας, πόνος, εγκατάλειψη. Δεν είναι φυλακές και εξορίες. Απλά, είπε και μερικά τέτοια. Με απόλυτο σεβασμό και κατανόηση γι αυτούς/ές που τους σημάδεψε στα φοιτητικά τους χρόνια, θα πρότεινα να πάψει το ατέλειωτο μοιργιολόι με το "Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι" και "Κάποια μάνα αναστενάζει". Ζήτω οι καθημερινές ανάγκες των ανθρώπων, όχι μόνο οι κοινωνικο-πολιτικο-οικονομικές... Δεν εννοώ να ξεχάσουμε, εννοώ να ζήσουμε! (βλ. και ανάρτηση http://www.elkibra-rebetiko.blogspot.com - Forced amnesia).
Ο Ηλίας Βολιότης- Καπετανάκης έχει δημοσιεύσει τη μοναδική ολοκληρωμένη μονογραφία γι αυτή τη γυναίκα (τίτλος, στοιχεία, κάτω από τη φωτο., άνω). Στο βιβλίο της Iωάννας Κλειάσιου "Μπροστά σου πάντα απλώνεται ένα δίχτυ, εκδ. ΝΤΕΦΙ, Αθήνα 2004, ο Τάκης Μπίνης λέει αρκετά γιά τη Στέλλα Χασκίλ και τη συνεργασία τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου