Κάθομαι και σκέφτομαι καμιά φορά αν έκανα φίλους. Μμμ, ναι, έκανα. Αν βγάλουμε έξω τους παιδικούς που λίγα πράγματα θυμάται κανείς, 6-7, ίσως και περισσότερους. Καλά παιδιά ήτανε όλοι. Κανείς δε πρόδωσε, ούτε μαχαίρωσε πισώπλατα. Μάλλον εγώ έκανα διάφορες χαζές κόνξες και κάποιους έχασα, κάποιους άλλους τους απομάκρυνε η ζωή.
Είχα έναν που ήταν πολύ μπροστά. Στην εφηβεία. Δε ξέρω γιατί μ΄αγαπούσε πολύ, πέθανε γρήγορα και δε πρόλαβα να τον ρωτήσω. Ένιωθα δέος δίπλα του. Ερχόταν μετά τις 12:οο τα μεσάνυχτα, με φώναζε από κάτω, κατέβαινα και βολτάραμε ως το πρωί στα σκοτεινά Λαδάδικα της Σαλονίκης. Έλεγε, έλεγε και τι δεν έλεγε, κι εγώ άκουγα. Δεν είχα και δε τολμούσα τίποτα να πω. Ίσως γι αυτό να μ΄έκανε παρέα. Είχε ένα Σύμπαν μέσα του, βαριόταν ίσως τους διανοούμενους φίλους του κι ερχόταν σε μένα που ήμουνα καλός ακροατής. Τελοσπάντων...
Το θέμα δεν είναι ν΄απαριθμήσω το ποιόν των φίλων μου. Ποιός νοιάζεται; Το θέμα είναι η φιλία, σα τέτοια. Ο καθένας κάτι δικό του εννοεί λέγοντας φιλία. Εγώ εννοώ εφηβικά, ζεστά πράματα, απ΄αυτά που δε γίνονται πιά. Μιλάω γιά φίλους που βλέπεστε καθημερινά, που υπάρχει απόλυτη διαφάνεια, που δε λέτε διάφορα "γιά να περνά΄η ώρα", που γύρίζει κανείς το μέσα του έξω και το ακουμπάει στο τραπέζι. Που τον πονάς, που συμμετέχεις, που στέκεσαι δίπλα του. Άδολα, χωρίς υπολογισμούς και κρατήματα, όλα χύμα. Που δε διστάζεις, στα δύσκολα, να του λες "πέφτω", "βόηθα", "γκρεμίζομαι", "φέξε". Που όταν χωρίζεστε αγκαλιάζεστε σφιχτά, που σε παίρνει τηλέφωνο τα βράδυα τις Κυριακές να δει αν γύρισες απ΄τις λαιμητόμους των δρόμων...
Σκιασμένος από τέτοιες στάσεις γοητεύομαι, χαίρομαι αλλά και μπερδεύομαι όταν προκύπτουν καινούριοι άνθρωποι στο Διαδίκτυο και ζητάν φιλία, όπως στο Facebook (ΠΡΟΣΟΧΗ! Βλ. http://www.youtube.com/watch?v=6Mv1GLKcTBU&feature=channel_page). Μιά στερεότυπη ερώτηση που στέλνω είναι, "γιατί εμένα; Κάνεις συλλογή από φίλους ή θες μιά ουσιαστική επικοινωνία;". Οι περισσότερες/οι τρομάζουν και κόβουν λάσπη. Κάποιες/οι απαντάνε. Αν πω το "ναι", αρχίζουν και με καλούν να συμμετάσχω σε διάφορα ακτιβίστικα γκρουπς γιά αδικίες που συμβαίνουν στον πλανήτη. Σωστά και καλά πράματα αλλά, απ΄τις χήνες στην Κίνα ως την άδεια να επισκέπτονται οι γυναίκες το Αγιονόρος, σημαίνει μιά πολυδιάσπαση και... έτσι...
Όμως, στη χάση και στη φέξη, εμφανίζεται ένας που είναι διάφανος. Μένει στη Λήμνο (τι όμορφο και παράξενο νησί - γιατί λέω παράξενο;), είναι παρατηρητής πουλιών (αυτά πιά κι αν είναι απ΄τα άγραφα. Έλληνας και παρατηρητής πουλιών!) και, ας μη λέμε πολλά. Φαίνεται πολύ φίνος και θα το καταλάβετε αν μπείτε στο blog
http://thalassa-mazi.blogspot.com/
Το Facebook δεν είναι μία παρέα φίλων αλλά ένας χώρος για άμεση επικοινωνία. Αν τύχει να βρεις και κάποιους τους οποίους μπορείς να εκτιμήσεις αλλά δεν θα μπορούσες να γνωρίσεις κάτω από διαφορετικές συνθήκες, πρέπει να νιώθεις τυχερός.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχεις απαιτήσεις (αναφέρομαι στη φιλία) ή είσαι πολύ ευαίσθητος ή πολύ ψεύτης. Μη με παρεξηγήσεις, μία παρατήρηση έκανα.
Υπεράκτιε φίλε, απο αυτά που διαβάζεις εδώ, πως τον κόβεις? Για ψεύτη?? Αν όχι γιατί την αμολάς?
ΑπάντησηΔιαγραφήΟσο για το fb, τι άλλο απο ανόητα applications, διάφορα άλλα στερεότυπα και εν πολλοίς αμερικανο-χαζο-χαρούμενα, που ευνουχίζουν το μυαλό. Ενώ εδώ βγαίνουν πολλά...
@ nassos
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάποιες φορές μιλάω, κάποιες άλλες γράφω, το ‘αμολάω’ δεν είναι ένα ρήμα που θα χρησιμοποιούσα στη συγκεκριμένη περίπτωση.
Το "γράφω" και "μιλάω" συνήθως αναφέρεται πάντα σε σχέση με το περιεχόμενο και όχι μόνο σ' αυτήν καθ΄αυτή την πράξη. Το "αμολάω" χαρακτηρίζει πράξη έκφρασης με συγκεκριμένο απαξιωτικό ύφος. Και μόνο η λέξη ψεύτης μέσα εδώ, έιναι αδιανόητη, όσο και η χρήση της ανόητη.
ΑπάντησηΔιαγραφή