Σύγκριση του φάντη
με το ρετσινόλαδο...
με το ρετσινόλαδο...
Από καιρό τώρα
- κάθε νύχτα -
έρχεται τακτικά
και με βασανίζει
και με σταυρώνει
και με πληγώνει βαθιά
- θανάσιμα -
η λέξις
"μπαϊράκι"...
από το ποίημα ΑΛΕΞΙΒΡΟΧΙΑ του Νίκου Εγγονόπουλου, "Τα κλειδοκύμβαλα της σιωπής"
Γιατί άραγες, αναρωτιέμαι, γιατί με πλήττουν και με κάνουν να χασμουριέμαι οι στίχοι και το ακίνητα ρομαντικό τραγούδι του ικανού Σωκράτη Μάλαμα (στίχοι Πίγκης Καφετζοπούλου) "Νεράιδα", μέσα στο κατάμεστο θέατρο Λυκαββητού;
Εγώ πατώ στον ουρανό,
βαδίζω στον ωκεανό,
πάνω στο κύμα περπατώ
εσένα σαν ιδώ, Νεράιδα
Είσαι νεράιδα της αυγής,
η πιό ΄μορφη είσαι της γης,
μ΄ένα χαμόγελο μπορείς
τα θαύματα να πεις
Εγώ φουντώνω στο χιονιά,
βγάζω φωτιές στην παγωνιά,
άνοιξη έχει η καρδιά
εσένα σαν κοιτά
ενώ, αντίθετα, νιώθω πως κάτι, τελοσπάντων, συμβαίνει μέσα στο τραγούδι του Γιάννη Δραγάτση (Ογδοντάκη) "Μόρτισσα κι αλάνης" με τον Βαγγελάκη Σωφρονίου;
Μόρτισσα κι αλάνης
Θά΄ρθω μιά μέρα στου Συγγρού,
μεσάνυχτα και πέντε,
να σε σκοτώσω μόρτισσα
κι ας φάω δεκαπέντε!
Αυτο που σου περνάει στο νου
βγάλτο, δε θα το κάνεις
κι αυτόνανε που αγαπάς
διώχτον, να μην πεθάνεις!
Αν είσαι μόρτισσα εσύ,
αλάνι λεν εμένα
κι αν έχεις δυνατό αρκά,
δε σκέφτομαι κανένα!
Αυτά που κάνεις, μόρτισσα,
δε μου περνούν εμένα
κι αν τά΄χεις μπλέξει με δυό-τρεις,
αλίμονο σε σένα!
Θά΄ρθω μες το συνοικισμό
αχ, ξαφνικά μιά μέρα
και θα σε σφάξω ατζέμικα
με δίκοπη μαχαίρα!
Γιατί όμως έτζι με αγγίζει; Είναι, τάχατες, κάποια ΄μοβόρικα ένστικτα μέσα μου; Καρφιά, έμβολα και μαχαίρια που κροταλίζουν καθώς συγκρούονται στα πίσω δωμάτια του νου;
Ή ένα σμήνος ερωτηματικών που ζυγιάζεται στον αέρα και αρνείται να κατέβει στα πηγάδια ρομαντικών και άσφαιρων ερώτων που καθησυχάζουν, που περπατούν χέρι-χέρι σε ακρογιαλιές με την υπόκρουση ενός ροζ, ξεπλυμένου ηλιοβασιλέματος;
Μήπως μας αποκοιμίζουν;
Αδυνατώ να βρω απαντήσεις...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου