Μεγάλες "κυρίες" και άλλες αηδίες...

Από πολλά χρόνια, μέσα στην πλήρη έλλειψη φαντασίας των μετριοτήτων που κυριαρχούν, χρησιμοποιείται ο όρος "μεγάλη/πρώτη κυρία του ελληνικού τραγουδιού". Ήδη το 1977, στο "εγκυρότατο" περιοδικό λαϊκής κατανάλωσης ΝΤΟΜΙΝΟ, έγραφε κάποιος εξυπνάκιας : "Πολλές λαϊκές τραγουδίστριες διεκδικούν τον τίτλο της αρχοντορεμπέτισσας, αλλά η Ιωάννα Γεωργακοπούλου είναι η πρώτη που ανέβηκε σε λαϊκό πάλκο (σημ. elkibra.: τι μου λέτε, αλήθεια; Ώστε αυτή ήταν η πρώτη;) και οπωσδήποτε μιά γνήσια λαϊκή ερμηνεύτρια..."

Τα τελευταία χρόνια ο όρος επεκτάθηκε στο ρεμπέτικο. Η Νίνου θεωρείται η Μεγάλη κυρία του ρεμπέτικου και τώρα οι "κυρίες" γίνονται όλο και περισσότερες...

Εκτός από ραγιάδικο, συμπλεγματικό και δουλοπρεπές, είναι κι ένα παιχνίδι που παίζεται με τις γυναίκες. Αυτές, κατά κανόνα, δε παίρνουν είδηση και επιπλέον, κολακεύονται κιόλας, τις αρέσει να τις λένε έτσι.

Είναι χαρακτηριστικό ότι κανείς δε θα τολμούσε να χαρακτηρίσει κάποια αρσενική φίρμα σα τον "Μεγάλο κύριο του ελληνικού τραγουδιού". Δε πάει, φαλτσάρει. Που ξέρετε όμως, τίποτα δεν αποκλείεται.

"Μάρκος Βαμβακάρης, ο Μεγάλος Κύριος του πειραιώτικου ρεμπέτικου".
Πώς σας ακούγεται;