Ο Ηλίας Πετρόπουλος (που του χρωστάω ένα σημείωμα, μήπως και τον πλακώνουν λιγότερο, εκεί που βρίσκεται, τα βουνά της αχαριστίας που εξαπόλυσαν εναντίον του), ήταν και ο μόνος που σημείωσε δυό γραμμές γιά το κουτσαβάκικο ανεβοκατέβασμα της κάτω σιαγόνας, κάτι που έκανε, τεχνητά, ο Κατσαρός όταν τραγουδούσε.
Ο Πετρόπουλος, μη προλαβαίνοντας (και μάλλον μη ξέροντας) μέσα στη θάλασσα των μικροπληροφορών που ανέσυρε, δε καταπιάστηκε (βλ. αγνόησε) τον μεγαλύτερο, μαζί με τον Νταλκά, των τραγουδιστών, τον Κώστα Μασσέλο (Νούρο).
Ο Νούρος, κουβαλώντας την παράδοση του μανέ από τα γεννοφάσκια του, χώρια απ΄τη μαθητεία του στις εκκλησίες, δεν ανεβοκατέβαζε, παρά δευτερευόντως, το κάτω σαγόνι του. Δε κουτσαβάκιζε ο άνθρωπος, ήξερε απλώς πολύ καλά να τραγουδάει. ΄Εκανε όμως μιά σειρά από άλλα κόλπα, διαφοροποιούμενος τελείως από άλλους ικανότατους τραγουδιστές μανέδων. Η κυριότερη ικανότητα κρυβόταν μέσα στο πολυδαίδαλο λαρύγγι του που το έκανε, όπως και ο Νταλκάς, ότι ήθελε. Πέρα απ΄αυτό όμως, κουνούσε επιδέξια τα χείλια, σουφρώνοντας και ανοιγοκλείνοντάς τα, με κινήσεις σχεδόν παραπλήσιες μ΄αυτές των μωρών όταν ρουφούν γάλα απ΄το στήθος της μητέρας τους.
Ακόμα, σε ορισμένους ήχους, γέμιζε με λίγο αέρα τα μάγουλά του και άνοιγε απότομα τα χείλια του αφήνοντας τον αέρα να βγει μαζί με τον ήχο που χρειάζονταν εκείνη τη στιγμή.
Μιά λεπτομέρεια ακόμα που δεν έχει να κάνει με τις ικανότητές του.
Ο Νούρος είχε κάποια δυσκολία να προφέρει το "σ" και το τελικό "ς", σα νά΄χε κάποια δυσμορφία στα δόντια του κάτω σαγονιού.
Ο Νούρος πρέπει να μιλούσε αργά στην καθημερινή του ζωή και να μην έτρωγε φωνήεντα και σύμφωνα. Αυτό φαίνεται όταν χαιρετάει. Ενώ η άρθρωσή του ήταν πολύ καλή, είναι δύσκολο μερικές φορές να διακρίνεις τι ακριβώς λέει, σα να τό΄κανε επίτηδες, ή σα να αυτοσχεδίαζε εκείνη τη στιγμή αν θα πει τη μιά ή την άλλη λέξη που ηχούσαν σχεδόν όμοιες, αλλά είχαν άλλο μήνυμα. Ένα τέτοιο παράδειγμα έχουμε στο τρ. "Όλο ούζο", όπου "παίζει" με το ρήμα "πάθει" και "κάνει" (βλ. http://elkibra-nouros.blogspot.com/2008/08/blog-post_31.html ).
Το μαύρο και η φωτιά (nuro στα συριακά σημαίνει φωτιά. Στα τούρκικα δεν υπάρχει αυτή η λέξη) είναι τα χαρακτηριστικά της φωνής του Νούρου. Ο μεγάλος αυτός τραγουδιστής έβγαζε μαύρους ήχους. Μαύρους όμως, όχι με την έννοια του πένθιμου. Το μαύρο δεν είναι πένθιμο. Το μαύρο σ΄εμάς, ήδη απ΄την εποχή του Ομήρου, κουβαλάει την έννοια του θανάτου, ακόμα και γιατί έχουμε πολύ δυνατό φως στη χώρα μας. Ίσως, κυρίως γι αυτό έχει χτιστεί μιά μελαγχολική μυθολογία. Το φοβόμαστε γατί είμαστε κακομαθημένοι από το φως. Σε πολλές άλλες χώρες σερβίρουν σε μαύρα πιάτα, φτιάχνουν μαύρα κεριά και τα θεωρούν sic, ντύνουν στα μαύρα μικρά παιδιά, το μαύρο κυριαρχεί στο design. Ότι και να λέμε όμως, έχουμε μάθει να πιστεύουμε ότι το μαύρο έχει να κάνει με το θάνατο, με το άγριο σκοτάδι.
Μ΄αυτή την αίσθηση είμασταν πάντα εξοικειωμένοι εμείς οι Έλληνες, τώρα όμως αρχίζουμε να ξεχνάμε. Ξεχνάμε ότι ο θάνατος κυκλοφορεί και παραμονεύει μέσα στο άπλετο φως παντού, σε καθημερινή βάση. Ξεχνάμε ότι είναι ενσωματωμένος και στο απαστράπτον λακ των δρεπανηφόρων αρμάτων που καβαλάμε και τα γκαζάρουμε γιά να ξεπεράσουμε εσωτερικά μπερδέματα και αδιέξοδα και γιά να δείξουμε ότι είμαστε άφοβοι και ηλίθια σίγουροι λεβέντες...
Πίσω στο Νούρο.Οι μαύροι, εσωτερικοί, τρεμουλιαστοί, κυματιστοί και αδιαπραγμάτευτοι ήχοι που βγαίναν απ΄το στόμα του ήταν ήχοι που δε μοιάζαν, ούτε και μοιάζουν, με κανενός άλλου τραγουδιστή. Είναι η πεμπτουσία των δυνατοτήτων της ανθρώπινης φωνής. Είναι η φωνή του κατασταλαγμένου, οριστικά και αμετάκλητα, γαλήνιου ανδρόγυνου πλάσματος (εννοώ πάντα την αίσθηση που βγάζει η φωνή του, δεν εννοώ τον ίδιον. Άλλωστε, οι τόνοι της φωνής του ήταν δέκα φορές πιό ανδρικοί απ΄όλα τα σημερινά, μπερδεμένα - και με το δίκηο τους - αγοράκια που πασκίζουν να τραγουδήσουν rap στα ελληνικά...), είναι η τελειωτική σύζευξη και κατάθεση των όπλων που βάζει τέρμα στην αντιπαλότητα των δύο φύλων, είναι το λύγισμα των γονάτων του όρθιου, ντούρου ανθρώπινου πλάσματος και η παραδοχή της ένωσης με το μαγικό κόσμο που απλώνεται πέρα απ΄τα κλειστοφοβικά κουτιά του "πολιτισμού" που χτίσαμε και που μας καταστρέφει νύχτα-μέρα. Eίναι η ανύψωση του καθαρού βλέμματος στο φωτεινό ουρανό ή στο σκοτάδι της νύχτας, η εκλείανση της βαρυμένης και αηδιασμένης καρδιάς μας, το άδειασμα του νου από τους όγκους άχρηστης γνώσης και ανούσιων πληροφοριών. Ο Νούρος είναι το εισιτήριο επιστροφής στον ήσυχο και υγρό παράδεισο της Μήτρας...Κλείστε τα μάτια σας, ακούστε τον και θα με θυμηθείτε (αν όχι τώρα, αργότερα, όταν θα κατεβάσετε ταχύτητες...)
Ο Πετρόπουλος, μη προλαβαίνοντας (και μάλλον μη ξέροντας) μέσα στη θάλασσα των μικροπληροφορών που ανέσυρε, δε καταπιάστηκε (βλ. αγνόησε) τον μεγαλύτερο, μαζί με τον Νταλκά, των τραγουδιστών, τον Κώστα Μασσέλο (Νούρο).
Ο Νούρος, κουβαλώντας την παράδοση του μανέ από τα γεννοφάσκια του, χώρια απ΄τη μαθητεία του στις εκκλησίες, δεν ανεβοκατέβαζε, παρά δευτερευόντως, το κάτω σαγόνι του. Δε κουτσαβάκιζε ο άνθρωπος, ήξερε απλώς πολύ καλά να τραγουδάει. ΄Εκανε όμως μιά σειρά από άλλα κόλπα, διαφοροποιούμενος τελείως από άλλους ικανότατους τραγουδιστές μανέδων. Η κυριότερη ικανότητα κρυβόταν μέσα στο πολυδαίδαλο λαρύγγι του που το έκανε, όπως και ο Νταλκάς, ότι ήθελε. Πέρα απ΄αυτό όμως, κουνούσε επιδέξια τα χείλια, σουφρώνοντας και ανοιγοκλείνοντάς τα, με κινήσεις σχεδόν παραπλήσιες μ΄αυτές των μωρών όταν ρουφούν γάλα απ΄το στήθος της μητέρας τους.
Ακόμα, σε ορισμένους ήχους, γέμιζε με λίγο αέρα τα μάγουλά του και άνοιγε απότομα τα χείλια του αφήνοντας τον αέρα να βγει μαζί με τον ήχο που χρειάζονταν εκείνη τη στιγμή.
Μιά λεπτομέρεια ακόμα που δεν έχει να κάνει με τις ικανότητές του.
Ο Νούρος είχε κάποια δυσκολία να προφέρει το "σ" και το τελικό "ς", σα νά΄χε κάποια δυσμορφία στα δόντια του κάτω σαγονιού.
Ο Νούρος πρέπει να μιλούσε αργά στην καθημερινή του ζωή και να μην έτρωγε φωνήεντα και σύμφωνα. Αυτό φαίνεται όταν χαιρετάει. Ενώ η άρθρωσή του ήταν πολύ καλή, είναι δύσκολο μερικές φορές να διακρίνεις τι ακριβώς λέει, σα να τό΄κανε επίτηδες, ή σα να αυτοσχεδίαζε εκείνη τη στιγμή αν θα πει τη μιά ή την άλλη λέξη που ηχούσαν σχεδόν όμοιες, αλλά είχαν άλλο μήνυμα. Ένα τέτοιο παράδειγμα έχουμε στο τρ. "Όλο ούζο", όπου "παίζει" με το ρήμα "πάθει" και "κάνει" (βλ. http://elkibra-nouros.blogspot.com/2008/08/blog-post_31.html ).
Το μαύρο και η φωτιά (nuro στα συριακά σημαίνει φωτιά. Στα τούρκικα δεν υπάρχει αυτή η λέξη) είναι τα χαρακτηριστικά της φωνής του Νούρου. Ο μεγάλος αυτός τραγουδιστής έβγαζε μαύρους ήχους. Μαύρους όμως, όχι με την έννοια του πένθιμου. Το μαύρο δεν είναι πένθιμο. Το μαύρο σ΄εμάς, ήδη απ΄την εποχή του Ομήρου, κουβαλάει την έννοια του θανάτου, ακόμα και γιατί έχουμε πολύ δυνατό φως στη χώρα μας. Ίσως, κυρίως γι αυτό έχει χτιστεί μιά μελαγχολική μυθολογία. Το φοβόμαστε γατί είμαστε κακομαθημένοι από το φως. Σε πολλές άλλες χώρες σερβίρουν σε μαύρα πιάτα, φτιάχνουν μαύρα κεριά και τα θεωρούν sic, ντύνουν στα μαύρα μικρά παιδιά, το μαύρο κυριαρχεί στο design. Ότι και να λέμε όμως, έχουμε μάθει να πιστεύουμε ότι το μαύρο έχει να κάνει με το θάνατο, με το άγριο σκοτάδι.
Μ΄αυτή την αίσθηση είμασταν πάντα εξοικειωμένοι εμείς οι Έλληνες, τώρα όμως αρχίζουμε να ξεχνάμε. Ξεχνάμε ότι ο θάνατος κυκλοφορεί και παραμονεύει μέσα στο άπλετο φως παντού, σε καθημερινή βάση. Ξεχνάμε ότι είναι ενσωματωμένος και στο απαστράπτον λακ των δρεπανηφόρων αρμάτων που καβαλάμε και τα γκαζάρουμε γιά να ξεπεράσουμε εσωτερικά μπερδέματα και αδιέξοδα και γιά να δείξουμε ότι είμαστε άφοβοι και ηλίθια σίγουροι λεβέντες...
Πίσω στο Νούρο.Οι μαύροι, εσωτερικοί, τρεμουλιαστοί, κυματιστοί και αδιαπραγμάτευτοι ήχοι που βγαίναν απ΄το στόμα του ήταν ήχοι που δε μοιάζαν, ούτε και μοιάζουν, με κανενός άλλου τραγουδιστή. Είναι η πεμπτουσία των δυνατοτήτων της ανθρώπινης φωνής. Είναι η φωνή του κατασταλαγμένου, οριστικά και αμετάκλητα, γαλήνιου ανδρόγυνου πλάσματος (εννοώ πάντα την αίσθηση που βγάζει η φωνή του, δεν εννοώ τον ίδιον. Άλλωστε, οι τόνοι της φωνής του ήταν δέκα φορές πιό ανδρικοί απ΄όλα τα σημερινά, μπερδεμένα - και με το δίκηο τους - αγοράκια που πασκίζουν να τραγουδήσουν rap στα ελληνικά...), είναι η τελειωτική σύζευξη και κατάθεση των όπλων που βάζει τέρμα στην αντιπαλότητα των δύο φύλων, είναι το λύγισμα των γονάτων του όρθιου, ντούρου ανθρώπινου πλάσματος και η παραδοχή της ένωσης με το μαγικό κόσμο που απλώνεται πέρα απ΄τα κλειστοφοβικά κουτιά του "πολιτισμού" που χτίσαμε και που μας καταστρέφει νύχτα-μέρα. Eίναι η ανύψωση του καθαρού βλέμματος στο φωτεινό ουρανό ή στο σκοτάδι της νύχτας, η εκλείανση της βαρυμένης και αηδιασμένης καρδιάς μας, το άδειασμα του νου από τους όγκους άχρηστης γνώσης και ανούσιων πληροφοριών. Ο Νούρος είναι το εισιτήριο επιστροφής στον ήσυχο και υγρό παράδεισο της Μήτρας...Κλείστε τα μάτια σας, ακούστε τον και θα με θυμηθείτε (αν όχι τώρα, αργότερα, όταν θα κατεβάσετε ταχύτητες...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου