Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2008

Τα συνηθισμένα και αέναα βρώμικα παιχνίδια...

Υπάρχει μιά σταθερή, τρέχουσα επιχειρηματολογία και άποψη αυτών που δε ξέρουν, αλλά καμώνονται και θέλουν να πιστεύουν ότι ξέρουν, που δεν υποψιάζονται ή δε τους βολεύει, που είναι κρυφοί ή φανεροί εθνικιστές του 1 cent (πλέον...).

Τους συναντάμε σε διάφορα έντυπα, βιβλία ή ομιλίες και αποπνέουν μουχλιασμένη συντήρηση και μπόχα από πατσουλί, φορώντας ένα τσαλαπατημένο διάδημα βλακείας.

Αρκετούς τέτοιους βρίσκουμε ανάμεσα στους δουλικούς υμνητές του Βασίλη Τσιτσάνη. Είναι αυτοί που λένε πως αυτός ο μεγάλος συνθέτης "πήρε το ρεμπέτικο από τους τεκέδες και τις φυλακές και το έκανε τραγούδι όλου του ελληνικού λαού".

Ο Τσιτσάνης δημιούργησε ένα πραγματικό μεγάλο έργο, αλλά το θέμα δεν αφορά αυτό. Το θέμα είναι πως αυτή η αφελέστατη και βλακώδης άποψη είναι μιά κάθετη προσβολή απέναντι σ΄ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού πληθυσμού (που δεν ασχολείται βέβαια με τέτοια "ψιλά"), αυτές/ούς που έχουν μικρασιατική καταγωγή και τις/τους απογόνους.

Με δυό λόγια, χτυπάει ύπουλα σε δυό επίπεδα: α) παρακάμπτει όλη τη μεγάλη δισκογραφική παραγωγή των Μικρασιατών συνθετών και β) αφήνει να εννοηθεί ότι η παραγωγή τους ήταν, αποκλειστικά, τραγούδια των τεκέδων και της φυλακής.

Βαριέμαι φρικτά να μπω βαθύτερα σε θέματα διδαχής άσχετων, αλλά πονηρών μπέμπηδων. Θέλω μονάχα να πω ότι η τακτική αυτή είναι συνηθισμένη στην ελληνική κοινωνία από τους αρχαίους χρόνους και συνεχίζει, απαράλλακτη, ως σήμερα. Ανασύρεται ότι βολεύει και πνίγεται ότι ενοχλεί.

Από τους 1192 Θεσπιείς που πολέμησαν δίπλα στους 300 του Λεωνίδα στις Θερμοπύλες και σπανιότατα αναφέρονται, από την αποσιώπηση των πραγματικών βουλών του πάπαρδου Παλαιών Πατρών Γερμανού, από τη δολοφονία του Αρβανίτη Καραϊσκάκη με πισώπλατη σφαίρα, ως τους "διά λόγους εθνικών αναγκών" στραγγαλισμό της συνείδησης των Μικρασιατών και Ποντίων, από τα ηλίθια ανέκδοτα γιά τους τελευταίους που διακρίνονται από μιά διαβολεμένη εξυπνάδα (και γι αυτό...), από την αποσιώπηση της αρβανίτικης καταγωγής διαφόρων ηχηρών ονομάτων της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας, ως την κομπλεξική υποτίμηση της Θεσσαλονίκης (που αν υπήρχε στοιχειώδης εξυπνάδα έπρεπε, στις μέρες μας, να γίνει πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους) ως αυτά που συμβαίνουν στις μέρες μας, τίποτα δεν έχει αλλάξει...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου