"Μάγκισσες" με ημερομηνία λήξεως...

Οι ηλικίες λοιπόν... Ένα θέμα που ποτέ δε συζητιέται, ενώ είναι ένα βασικό κλειδί γιά να εξηγήσει κανεις ένα σωρό απορίες και ερωτηματικά.

Οι δίσκοι τότε, όπως και σήμερα, τρέχαν, πουλούσαν. Οι φίρμες συζητιούνταν, πολλά κοριτσάκια θα ονειρεύονταν τις δόξες της Ρίτας Αμπατζή και της Ρόζας Εσκενάζι που κυριαρχούσαν. Θα πλησίαζαν τα δισκογραφικά κυκλώματα γιά να τις δοκιμάσουν. Ποιός ξέρει πόσες δε τα κατάφεραν να περάσουν τις πόρτες των εταιριών, παρόλα τ΄"ανταλλάγματα" και τις υποσχέσεις...

Μα κι αυτές που τις πέρασαν, μιλώντας πάντα γιά τη δεκαετία του ΄30, εκτός από 7-8 που χτύπησαν, άλλες λιγότερα κι άλλες περισσότερα τραγούδια, εξαφανίστηκαν. Κι όμως, είχαν πολύ καλες φωνές, κάποιες απ΄αυτές θα μπορούσαν, ίσως, και να συναγωνιστούν τις δυό μεγάλες που αναφέρθηκαν, αν τις βοηθούσαν, αν τις δασκάλευαν σωστά. Εξαφανίστηκαν όμως. Φοβήθηκαν; Είδαν το ακριβό τίμημα του "γλυκού"; Τις απέσυραν, άλλωστε, οι οικογένειές του, οι μελλοντικοί και οι τρέχοντες σύζυγοι.


Πάντως, τα τραγούδια της δεκαετίας του ΄30 ήταν τραγούδια της νεότητας. Μιλούσαν γι αυτήν.


Γίνεται συχνά λόγος γιά τις μάγκισσες, γιά "ισότιμες ελεύθερες σχέσεις", γιά συμβίωση χωρίς γάμο και άλλα τέτοια που γαργαλάνε και υπερμεγεθύνονται. Από που αντλούν πληροφορίες τέτοιες απόψεις; Από ανύπαρκτα στατιστικά στοιχεία που αναφέρουν αριθμούς αστεφάνωτων ζευγαριών; Απ΄τους στίχους των τραγουδιών; Θά΄ταν κωμικό. Ή από τις βαρύγδουπες και κάθετες απόψεις του πρώτου διδάξαντος Ηλία Πετρόπουλου; Ο τελευταίος, έκανε ένα σωρό σημαντική δουλιά (με ιώτα), αλλά ήταν απίστευτα αφελής σε θέματα ανθρώπινα.


Κατά τη γνώμη μου, αν προσπαθούσαμε να διαγράψουμε κάποια γενικά πορτρέτα μαγκισσών, αυτές ήταν είτε γυναίκες που πέρασαν ή αναγκάστηκαν να περάσουν στην πορνεία (λυπάμαι γιά το διαχωρισμό ανάμεσα στο "πέρασαν" και "αναγκάστηκαν να περάσουν", αλλά είναι δυό αρκετά διαφορετικά πράγματα)(επιπλέον, το θέμα της πορνείας είναι άλλο ταμπού που δε κάνουμε τον κόπο να το πιάσουμε, ενώ ενδιαφερόμαστε πάρα πολύ γιά το πόσοι τεκέδες υπήρχαν και ποιά η ατμόσφαιρα εκεί μέσα...).


Μιά άλλη κατηγορία ήταν γυναίκες καθημερινές που, απογοητευμένες και πιεσμένες απ΄τη γενικότερη κατάσταση (κακή οικονομία, τσακισμένα ιδανικά, έλλειψη ελπίδας) τα βρόντηξαν και είπαν "δε πάει στο διάολο, θα κάνω ότι μου καπνίσει".

Ακόμα, νέα κορίτσια που ήρθαν απ΄την επαρχία γιά να εργαστούν σα "δούλες" (τι λέξη κι αυτή...), ή ορφανές προσφυγοπούλες και άλλα φτωχά κορίτσια που ΄"γοητεύτηκαν", παρασύρθηκαν απ΄αυτό το είδος της ζωής και μπήκαν μέσα σ΄αυτό.


Να, ένα παράδειγμα, ανάμεσα στα αρκετά, τραγουδιού περασμένου στο όνομα της Ιωάννας Γεωργακοπούλου, με στίχους που "μυρίζουν" δάκτυλο Ευθυμίας Παπαγιαννοπούλου ( http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%85%CF%84%CF%85%CF%87%CE%AF%CE%B1_%CE%A0%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%BD%CE%BF%CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CF%85 )


ΔΕΚΑΟΧΤΩ ΧΡΟΝΩ ΚΟΠΕΛΑ
Δεκαοχτώ χρονών κοπέλα πριν την ώρα στη ζωή
γνώρισα καημούς και πίκρες μεσ' στο βίο που 'χω βγει
γνώρισα καημούς και πίκρες μεσ' στον κόσμο που 'χω βγει.
Ο μποέμικος ο δρόμος με ξεγέλασε πολύ
τον ενόμιζα διαμάντι κι αποδείχθηκε γυαλί.
Δεκαοχτώ χρονών κοπέλα τσακισμένη έχω βγει
στης ζωής τα σταυροδρόμια, παραδέρνω δυστυχής.


Και ακόμα, από πάσης φύσεως οικογένειες. Σε κάθε σόι άλλωστε, υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει τουλάχιστο μιά γυναίκα που δε σκύβει το κεφάλι και τραβάει το δικό της δρόμο.

Η συντριπτική όμως πλειοψηφία (ή όχι;) μόλις άρχιζε να χτυπάει το καμπανάκι της ηλικίας αποτραβιόντουσαν κάναν ένα γάμο, παιδιά και αποσύρονταν (και καλά κάναν).


Εδώ, οφείλω να "βγάλω το καπέλο" σ΄όλους αυτούς τους αρσενικούς που, άσχετα αν θεωρηθούν σήμερα "κορόιδα" από τους βολεψάκηδες, τα τρώγαν μέχρι ψιλής και πέθαναν άφραγκοι. Δε θά΄θελα νά΄μουνα στη θέση τους αλλά, καλύτερα αυτό, παρά η σκλαβιά σε μιά απρόσωπη δουλιά και μετά μιά συνταξη, πιτζάμες, παντόφλες, άραγμα σε μιά πολυθρόνα και αναμνήσεις "μηδέν εις το πηλίκον"...