Φιλική απάντηση σε ανώνυμο επισκέπτη

Φίλε, ελπίζω να μη θυμώσεις που δημοσιεύω το σχόλιό σου στο post «Κόνιαλης». Είσαι καλυμένος από την ανωνυμία. Το κάνω γιατί μου δίνεις την ευκαιρία να ξετυλίξω μιά-δυό σκέψεις.
Γράφεις:

"Όταν ήρθαμε στην Ελλάδα, οι ντόπιοι αρβανιτόβλαχοι μα έλεγαν τούρκους και αούτηδες (στα γκέγκικα μια αλβανική διάλεκτο κακομοίρηδες-μαύρους).
Αι σιχτίρ!
Ελληνική μουσική είναι το ρεμπέτικο όχι τα αλβανικά κλαρίνα και τα τσάμικα.
Καλή δουλειά φιλαράκο".

Διάβασα κάπου το "ξέπλενε το αίμα με νερό, όχι με αίμα".
Μ΄άρεσε. Δε πιστεύω βέβαια σε διάφορα χριστιανικά του είδους, "στρέψε και την άλλη σου παρειά όταν φας ένα χαστούκι".

Σε καταλαβαίνω όμως.
Η Ελλάδα και ο χώρος των Βαλκανίων ήταν πάντα μιά πυριτιδαποθήκη. Σκεφτόμουν όμως πως υπάρχουν δυό ειδών μνήμες.

Η μιά είναι η δυναμιτισμένη. Αυτή που, δοθείσης της ευκαιρίας, ξεσπαθώνει και παίρνει το αίμα της πίσω, ανοίγοντας ένα νέο κύκλο μίσους.

Η άλλη είναι αυτή που, όταν κατασιγάσει ο πόνος και η χολή, βάζει μπροστά μιά διαδικασία επεξεργασίας. Καταστρώνει σχέδια, δημιουργεί το κατάλληλο κλίμα και τις υποδομές γιά να μη ξαναπάθει τα ίδια. Δ ε ξεχνάει όμως. Κρατάει την επεξεργασμένη μνήμη και τη μεταδίνει, με σωστό τρόπο, από γενιά σε γενιά, ώστε να μη την ξαναπάθουν οι επόμενοι/ες.

Γιατί χωρίς μνήμη οι άνθρωποι είναι χαμένοι και ευάλωτοι στην αλλοτρίωση. Αυτό δηλαδή που θέλει η «ανάπτυξη» και η αγορά...