Προστατευτικό antivirus Nouros...

Προστατευτικό antivirus Nouros... Βγάλε τους "Βουλγαράκηδες" και άλλα τέτοια spams από μέσα σου, απολύμανε και εγκατέστησε το προστατευτικό antivirus Κώστας Μασσέλος (Νούρος)"...

Είναι τόσο κρίμα με μας τους ανθρώπους που χάνουμε τόσο καιρό ώσπου να καταλάβουμε πως ελάχιστα - αλλά επιλεγμένα - μικροστοιχεία χρειαζόμαστε γιά να νιώθουμε καλά. Συνήθως, εγκαταλείπουμε το σπίτι, γονείς, αδέρφια και αδερφές, τραυματισμένοι και με κενά.Μετά, αρχίζει το μεγάλο ταξίδι, ψάχνοντας γιά νέους ανθρώπους, αυτοεπιβεβαίωση, αγάπη, εύρεση μιάς αδελφής ψυχής.

Αυτά παίρνουν πολλά χρόνια γιά να τακτοποιηθούν, πράγμα που, μάλλον, δε συμβαίνει. Βολευόμαστε με χλιαρές λύσεις και συνεχίζουμε.Τα χρόνια περνούν, οι ευθύνες και τα προβλήματα οξύνονται και ξεκαθάρισμα δε φαίνεται στον ορίζοντα. Κι έτσι, κάποια στιγμή, φτάνουμε σε ΄κείνο το σημείο που αρχίζουμε να μην αντέχουμε, ή να μη θέλουμε να αντέχουμε... Οι εξωτερικοί ρυθμοί μας αρχίζουν να χαλαρώνουν, αρχίζουμε ν΄αποτραβιόμαστε.

Τότε, ξεκινάν να ξυπνάν, σα βρυκόλακες, όλ΄αυτά που στοιβάχτηκαν μέσα μας, όλ΄αυτά που τα βάζαμε στην άκρη, γιατί δε προλαβαίναε και δε μπορούσαμε να τ΄αντιμετωπίσουμε. Ξυπνάν και αρχίζουν τον τρελό, το μανιασμένο χορό τους.Κι επάνω απ΄όλ΄αυτά, σμήνη εξωτερικών "ιών" - τύπου Βουλγαράκη - που μπαίνουν μέσα μας, χωρίς να ρωτήσουν, στην καθημερινή πλύση εγκεφάλου των media.

Πείτε μου, το φυσικό δεν είναι κανείς να τρελαθεί; Πράγμα που πιστεύω ότι συμβαίνει σε ευρεία κλίμακα. Ας πούμε, θεωρώ ότι τουλάχιστο το ήμισυ των κατοίκων Αθήνας και Θεσσαλονίκης είναι, λίγο ή περισσότερο, παλαβοί/ές. Κι αυτό με κάνει να θυμάμαι εκείνο το παλιό ανέκδοτο...

Ένας "λογικός" περνάει έξω από ένα τρελοκομείο και βλέπει ένα "τρελό" που κοιτάζει τον έξω κόσμο πίσω από τα κάγκελα. "Είστε τρελοί εκεί μέσα;" ρωτάει ο "λογικός". "Όχι. Όπως βλέπεις, η πινακίδα κρέμεται απ΄την έξω μεριά"...

Τελοσπάντων, όλ΄αυτά δε λύνονται, απλώς χειροτερεύουν...Τί σχέση έχει ο Νούρος μ΄όλ΄ αυτά; Ο Νούρος είναι ένα ακίνδυνο, ολωσδιόλου ακίνδυνο, ηρεμιστικό. Ο Νούρος δεν ανήκει, ουσιαστικά, στο "ρεμπέτικο". Ήταν μιά ιδιότυπη περίπτωση μοναχικού ξεμυαλιστή καρδιών. Ο Νούρος είναι διαχρονικός. Η φωνή του μας αποσυγκολλεί από την κρεατομηχανή της πραγματικότητας και με μαύρους (το μαύρο ως χρώμα γαλήνης), βελούδινους ήχους, μας περνάει μέσα από μισοσκότεινες εκκλησιές με ψαλμουδιές, μας ανοίγει διάπλατα τοπία ερώτων.

Τα τραγούδια του είναι μιά ενατένιση της ζωής και αν τα δίστιχα των μανέδων είναι μελαγχολικά, αυτό οφείλεται στο ότι οι άνθρωποι αυτοί δε ήταν καλωδιωμένοι και βλέπαν... Άλλωστε, στο τέλος των περισσότερων μανέδων του, παίρνει το πάνω χέρι ο γλυκός Γιάννης Δραγάτσης (ο Ογδοντάκης) και εκτοξεύει ψηλά την καρδιά μας με το βιολί του.Με τις υγείες σας!

http://www.fileden.com/files/2008/6/6/1947074/Paihnidiara%20mou%20glykeia.mp3http://www.fileden.com/files/2008/6/6/1947074/Pusak%20manes%201929.mp3

Αν θες λεπτομέρειες για το "ηρεμιστικό" Νούρος, κάνε "κλικ" στο αποκάτω:http://www.elkibra-nouros.blogspot.com/