Οι βαρκούλες με τα πανάκια της ψυχής...

(σκίτσο του Φώτη Κόντογλου από το βιβλίο "Το Αϊβαλί, η πατρίδα μου", εκδ. οίκος "ΑΣΤΗΡ", 1975
Το ρεμπέτικο, αυτός ο μη ιάσιμος βάκιλλος αποτελεί προσωπικό πάθος. Το κυριότερο. Τα blogs μου απευθύνονται σε μερακλήδες ανθρώπους και σε όσους/ες είναι πρόθυμοι να ξεπλύνουν την άμμο από τα μάτια και τ΄αυτιά τους...Πέρα απ΄αυτό, ξέρω ότι είναι μιά άσκηση αυτογνωσίας που θέλω να τη μοιραστώ. Χρησιμοποιώ λοιπόν το ρεμπέτικο σαν εργαλείο και όχι σα περίπατο στο παρελθόν για να συνομιλήσω με πεθαμένους, ακόμα κι αν έτσι φαίνεται. Σαν εργαλείο γιά να ειπωθούν και πράγματα γιά το σήμερα, όσο παράξενο κι αν ακούγεται αυτό. Πράγματα που έχουν να κάνουν με το βαθύτερο εαυτό μας και όχι σπατάλη με την επικαιρότητα. Γι αυτό την αποφεύγω, γιατί δε δέχομαι το κομμάτιασμα της ψυχής μου. Γιατί, ότι κι αν συμβαίνει έξω από μας, ακόμα κι αν πρόκειται γιά ένα καταστρεπτικό σεισμό, ακόμα και γιά ένα πόλεμο, είναι πράγματα που πάντα συνέβαιναν και είναι περαστικά. Έχω επίγνωση ότι η τελευταία πρόταση ακούγεται εξοργιστική... Οι βαρκούλες των ψυχών μας όμως, κάπου αλλού σιργιανάνε. Εκεί, σ΄αυτές απευθύνομαι . Με τη μικρή σακολέβα μου, μ΄ένα μικρό πανί, μ΄ένα κρεμύδι, λίγες ελιές, ένα κοματάκι χταποδίσιου πλοκαμιού ψημένου στα κάρβουνα που μόλις το δαγκώνω, και με κρητικά παξιμάδια, γυρίζω το πανί κόντρα σε κάθε φυσηματάκι του ανέμου γιά να ψιθυρίσω τα πέντε μου λόγια. Θυμάμαι τα λόγια του Καζαντζάκη, "δε πιστεύω σε τίποτα, δεν ελπίζω σε τίποτα, είμαι λεύτερος!"