Μάλλον μιλάμε γιά διαφορετικά πράγματα...(6)

(συνέχεια του θέματος των "ελεύθερων" γυναικών του ’30)

Υπάρχει ένας επικρεμάμενος κίνδυνος όταν ξεδιπλώνει κανείς συλλογισμούς σε άλλους ανθρώπους ή όταν γίνεται μιά κουβέντα. Τι σόι πράμα είναι ο/η συνομιλητής/τρια. Πόσο πλατιά γνωρίζει το θέμα, πόσο έχει επεξεργαστεί αυτά που ξέρει. Ο κίνδυνος αυτός είναι σαφής και εμφανής όταν γίνεται κουβέντα γιά το ρεμπέτικο. Αν ο/η συνομιλητής/τρια έχει επικεντρώσει/εστιάσει σε τραγούδια-σύμβολα (του τύπου "Σφυρίζει η φάμπρικα", "Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι", "Συννεφιασμένη Κυριακή", μόνο στα τραγούδια του Μάρκου, κυρίως στα χασικλίδικα τραγούδια κλπ.) η κουβέντα πάει γιά βρούβες. Μπορεί κανείς μέχρι να υποστηρίξει ότι γίνεται κουβέντα γιά διαφορετικά πράγματα. Όταν εγώ, γιά παράδειγμα, προτάσσω το συλλογισμό ότι η συντριπτική πλειοψηφία των παλιότερων γυναικών τραγουδιστριών εξαφανίστηκε από τη δισκογραφία, εννοώ μιά μεγάλη σειρά σα τις παρακάτω: Χρύσα Βαβδύλα, Στέλλα Γαέκου, Αννίτσα Νικολάου, Αυγή Τομπούλη, Μαρία Πανδρά, Τασία Βρυώνη (που συνέχισε σα Σούλα Πασσαλάρη), Κατ. Τσακίρη, Μαρίκα Σμυρνιά, Στέλλα Βογιατζή, Μαρία Βασιλειάδου, Δήμητρα Μπουρνοβαλιά, Νότα Καλέλη, Λέλα Οικονομίδου, Μαρίκα Καναροπούλου, Κατίνα Χωματιανού κλπ. Αν ο συνομιλητής/τρια μου αντιπαρατεθεί φέρνοντας σα μοναδικά δυόμιση παραδείγματα τη Ρόζα, τη Γεωργακοπούλου και τη Μπέλλου, η "κουβέντα" τινάζεται στο αέρα και τα επιχειρήματα παίρνουν το βάρος των ανθών των τσουκνίδων...