Γειά σου 80 μου, μερακλή!

Φωτο 1. Αυτή η ευγενική φυσιογνωμία με το τρυφερό βλέμμα και το αδιόρατο χαμόγελο είναι ο μεγάλος Μικρασιάτης βιολιτζής Γιάννης Δραγάτσης (Ογδοντάκης)

Φωτο 2. Κι αυτό το γλυκό ανθρωπάκι (πρώτη σειρά, τέταρτος από αριστερά προς δεξιά) που κάθεται σαν υπάκουος μαθητής είναι πάλι Ο Ογδοντάκης, σε μεγαλύτερη ηλικία, ανάμεσα στα μέλη του Σωματείου Μουσικών

Γιάννης Δραγάτσης ( Ογδοντάκης) Σμύρνη 1886-Αθήνα 1958

Ογδόντα μου, μεγάλες βιολιτζήδες υπήρχαν άπειροι. Τί είν΄αυτό που με κάνει να λύνομαι όταν σ΄ακούω και να μη θέλω να μαζέψω τα κομμάτια μου; Δε ξέρω να μιλήσω με μουσικούς όρους, μονάχα τη γλώσσα της καρδιάς και του θώρακα γνωρίζω. Είχες ένα τρόπο να συλλαβίζεις με το βιολί σου που... δε ξέρω. Έπαιζες δαιμονισμένα κομμάτια, σα τον "Κόνιαλη" με τη Ρόζα. Τι σημασία που το τραγούδι είναι τούρκικο; Το πήρες, το στριφογύρισες και τό΄κανες κάτι αλλιώτικο. Όταν μόνο και που αγγίζεις το βιολί με το δοξάρι σου, συνοδεύοντας το φίλο σου, τον μοναδικό Νούρο, τί να πει κανείς; Πήγα να βάλω κάποιες λέξεις, να περιγράψω, και οι λέξεις αρπάξαν φωτιά, καμπύλωσαν, πήραν το χρώμα της σέπιας και καήκαν, πετώντας ψηλά. Όταν παίζεις το "Μπουρνοβαλιό συρτό" σηκώνεται ένα υγρό αεράκι και το ξέρω πως κάθε φορά που το βάζω εδώ στο Βορρά και το χαίρομαι, τα νερά του Αιγαίου το νιώθουν, πιάνουν τον απόηχο και ρυτιδιάζουν, ανατριχιάζοντας...

Μπορεί κι ο Σέμσης νά΄ταν πολύ μεγάλος στο βιολί. Με πυγμή στο παίξιμό του, έμπνευση, ατέλειωτη πείρα. Με σένα είναι κάτι αλλιώτικο. Τη δύναμή σου, την εσωτερική, δε τη βγάζεις, όπως την έβγαζε ο Σέμσης πατώντας το δοξάρι. Εσύ δε τεντώνεσαι, μόλις που ακουμπάς τις χορδές κι αυτό φτάνει γιά να σηκωθεί ένας τρεμουλιαστός, μυρωδάτος καπνός, να κουλουριαστεί σα φίδι και ν΄ανοίξει τις σάλες της έκστασης.

Σ΄ακούω, Ογδόντα μου, στις μέσες των νυχτών, μέσα στο σκοτάδι, τότε που οι όγκοι και οι φόρμες των γύρω πραγμάτων εξαφανίζονται. Σ΄ακούω φορώντας ακουστικά που τα σφίγγω πάνω στ΄αυτιά μου γιά νά΄ρθω όσο πιό κοντά σου γίνεται. Και ανάμεσα στα ζαρώματα του μετώπου και το άνοιγμα του στόματος, καθώς βγαίνουν στίφη διάφανων αγγέλων απ΄το ηχείο του βιολιού σου, συλλογίζομαι όλα τα χρόνια που έδωσα ακούγοντας μπουζούκια. Δε λέω, δε μετανιώνω, μου δώσαν. Όμως, δεν αντέχω πιά άλλο τον εγωισμό του μπουζουκιού, ίδιον με τον εγωισμό των μυρωδάτων πεύκων που δεν αφήνουν τίποτα κοντά τους να φυτρώσει.
Προχωράω στους δρόμους, Ογδόντα μου, και βλέπω τα νέα παιδιά που απελπισμένα προσπαθούν να διαφοροποιηθούν με ρούχα μαζικής παραγωγής, κρεμώντας χαλκαδάκια στ΄αυτιά, στη μύτη, στη γλώσσα ή, σκεπάζοντας με τατουάζ τα σώματά τους. Γιατί νιώθουν την προσωπικότητά τους να πολτοποιείται μέσα στην ανωνυμία και τη βουλιμία της αγοράς που "όλα τα σκίζει κι όλα τα μαχαιρώνει". Σκέφτομαι καμιά φορά ότι αυτή η λατρεία γιά το μπουζούκι, το μπουζούκι της κενής δεξιοτεχνίας, κάτι κοινό έχει με τα παραπάνω... Ξέρω πως τα λόγια μου ακούγονται παράξενα. Το μπουζούκι όμως έχει περιορισμούς και όρια, αν δεν έχει κανείς την έμπνευση του Βασίλη Τσιτσάνη και δεν παίζει όπως το έπαιζε αυτός. Το βιολί και η κιθάρα είναι πολύ πιό πλατιά όργανα. Λες, Ογδόντα μου, να με πάρουν με τις πέτρες γι αυτά που λέω;
Τι θά΄λεγες λοιπόν στη Yona, ένα νέο κορίτσι που είναι στα πρώτα της βήματα, αλλά που ακουμπάει το βιολί με τρόπο παραπλήσιο μ΄εσένα; ................................................................... Μένεις σιωπηλός. Εγώ θα της πρότεινα ν΄αγοράσει το CD ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΝΟΥΡΟΣ της LYRA mμε τα παρακάτω τραγούδια
CD 1
ΓΑΛΑΤΑ ΜΑΝΕΣ /ΤΖΙΒΑΕΡΙ /ΜΕΜΟ /ΜΥΛΩΝΑΣ /ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ /ΤΖΙΤΖΙΦΙΩΤΙΣΣΑ/ΜΑΤΖΟΡΕ ΜΑΝΕΣ /ΑΓΟΡΟΚΟΡΙΤΣΑΡΑ ΜΟΥ /ΓΙΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΙΑΣ ΣΜΥΡΝΙΑΣ /ΠΕΙΡΑΙΩΤΙΚΟΣ /ΑΛΗ ΠΑΣΑ /ΧΑΣΙΚΛΟΥ /ΧΕΤΖΑΖ /ΡΑΣΤ
CD 2
ΤΖΙΒΑΕΡΙ /ΜΠΟΥΡΝΟΒΑΛΙΟ /ΔΟΛΟΦΟΝΙΣΣΑ /ΣΑΜΠΑΧ /ΟΥΖΟ /ΤΑΜΠΑΧΑΝΙΩΤΙΚΟ
ΤΡΕΛΟΚΟΡΙΤΣΟ /ΜΙΝΟΡΕ ΜΑΝΕΣ /ΣΤΟΥ ΣΥΓΓΡΟΥ /ΓΙΑΛΕΛΕΛΙ ΓΙΑΛΕΛΕΛΙ /ΑΡΑΠΙΚΟ
ΟΥΣΑΚ /ΡΑΣΤ /ΠΑΙΧΝΙΔΙΑΡΑ ΜΟΥ ΓΛΥΚΙΑ /ΠΕΙΡΑΙΩΤΙΚΟΣ,
να βάλει τα ακουστικά και, στη μέση της νύχτας, τότε που το μυαλό ησυχάζει, να σ΄ακούσει πως παίζεις το βιολί. Είμαι σίγουρος πως την άλλη μέρα το πρωί, όταν θ΄ανοίξει τα μάτια της, δε θά΄ναι η ίδια Υona...