Μιά ευχή στον αέρα...
Η γκρίνια και η κριτική προς όλες τις κατευθύνσεις (το κάνω κι εγώ...) είναι κάτι εύκολο, μίζερο και αδιέξοδο, αν δεν έχουμε κάτι ν΄αντιπροτείνουμε.
Οι ακροατές/τριες του ρεμπέτικου χωρίζονται σε δυό κατηγορίες. Αυτούς/ές που ακούνε τις αυθεντικές, παλιές εκτελέσεις (καθαρές ή όχι) και τους άλλους/ες που επειδή, κυρίως, δεν έχουν κολυμπήσει στις αυθεντικές και δε κατάφεραν να νιώσουν τη διαφορά, ακούνε τις remake.
Κάποιοι/ες απ΄τη δεύτερη κατηγορία πηγαίνουν στην πρώτη. Πολύ λίγο συμβαίνει το ίδιο με την πρώτη.
Όπως και νά΄ναι, υπάρχουν κάποιες καλές φωνές καινούριων που μιμούνται τους παλιούς, καλά ή κακά. Από κει δεν έχουμε να περιμένουμε κάτι πιό πέρα.
Υπάρχει και Γιώργος Νταλάρας που τα λέει με τη δικιά του φωνή και τον δέοντα σεβασμό, άσχετα αν μας αρέσει ή όχι. Η φωνή του είναι εξασκημένη, έμπειρη αλλά, καλογυαλισμένη...
Θέλω να σας δώσω ένα παράδειγμα μιάς άλλης άποψης που την πιστεύω σα το επόμενο βήμα στην ιστορία αυτή. Είναι ο Ισπανο-τσιγγάνος Diego Ramón Jiménez Salazar, γνωστός σαν El Cigala
(http://en.wikipedia.org/wiki/Diego_El_Cigala) που τραγουδάει με τον εκπληκτικό 85ετή Κουβανό Bebo Valdés.
Ακούστε τον...
Ένα μικρό μουσικό σχήμα και ο τραγουδιστής. Κάτι αντίστοιχο σ΄εμάς θα ήτανε πιάνο, τσέλο, κιθάρα/ούτι, ζίλια, κανονάκι. Χωρίς μπουζούκια! Με ερμηνείες που θα μπαίνουν στην παραπέρα επεξεργασία του Μικρασιάτικου και στο μεδούλι του ρεμπέτικου. (Το Μικρασιάτικο ήταν μεδούλι αφ΄εαυτού του).
Xωρίς καπέλα, χωρίς μουστάκια μακριά και ασήκωτο ύφος.
Αυτό είναι, κατά την ταπεινή μου γνώμη, το επόμενο σωστό βήμα γι αυτή τη μουσική!
___________________________________
Παρένθεση
____________________________________________________
ΥΓ. Γιά όσους/ες ενδιαφέρονται, το DVD αυτό περιέχει μιά συναυλία με τις καλύτερες στιγμές αυτών των Bebo kai Cigala. Σε μιά ασπρόμαυρη, μαγική ατμόσφαιρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου